Arafta

2

Uyumak istiyorsun,uyuyamıyorsun bedenine ulaşmak istiyorsun,engeller çıkıyor yoluna.

Yavaş adımlarla evime gelmiştim,sakince banyoya girip yerde bana ait olan kanlara baktım,2 gün önce olan olaydan sonra ablamı akıl sağlığı ve ruh hastalıkları hastanesine yatırmışlardı,aslında ben ufak bir intikam almak istemiştim. Onu oraya yatıracaklarını nereden bilebilirdim ki? desemde kimse inanmasın çünkü sırf onu oraya yatırmak için ablam notu okuduktan sonra polisleri aradığı zaman silmiş ve olacakları izlemeye başlamıştım.

2 Gün Önce

Odaya giren ablam karşısındaki gördüğü yazıyı en başta algılayamamış daha sonra ise hızla etrafı kolaçan etmeye başlamıştı. Odada kimsenin olmadığını fark edince ellerini saçlarına geçirmiş ve kendi kendine bir şeyler sayılamaya başlamıştı.

"Hayır,bunlar bir hayal,burada böyle bir yazı yok. Pir Reva buraya gelemez. O hastanede yatıyor,üstelik uyanma ihtimali çok düşük."diye sayıklamaya devam eden ablamla yavaşça ayağa kalkmış ve makyaj masasının üzerinde duran kumbarayı alıp hızla yere atmıştım bunun üzerine ablam korkmuş ve hızla telefonu eline alarak birini aramak için odadan çıkmıştı. Ablam çıkar çıkmaz makyaj temizleme suyunu alıp biraz pamuğa sıkmış ve aynayı silmiştim,birkaç dakika içinde aynanın kuruyacağına adım kadar emindim. Ne kadar süre öylece ablamın odasında oturmuş bekliyordum bilmiyorum ama odaya gelen polis ekibi ile kendime gelmiş ve onları izlemeye baslamıştım. Polisler bir süre etrafı arayıp ablama dönmüşlerdi,kadın polis yavaş adımlarla ablamın yanına gitmiş ve omuzuna dokunmuş ve konuşmaya başlamıştı.

"Bak her şey çok zor,kardeşinin o yatakta cansız gibi yatması seni çok kötü etkiliyor anlıyorum ama bu eve kimse girmiş olamaz" dediğinde ablam başını hızlıca iki yana sallamış ve hızla aynanın karşısına geçmiş ve aynaya bakmıştı

"Buradaydı,yemin ederim burada kocaman harflerle bir sürü şey yazmıştı,ben hayal görmedim. Bakın burada da kumbaranın kırığı var" deyip yeri göstermişti fakat yerde ne para vardı ne de kumbara. Ne zaman geldiğini anlamadığımız sağlık görevlileri odaya girip ablamı alıp gittiğinde odada iki sivil polis kalmıştı,erkek olan polis kadın polise dönüp.

"Komiserim,sizce ablasının böyle olması normal mi?

"İnan bana Emir en ufak bir fikrim yok" diyen genç kadın odadan çıkmıştı,fakat Emir biraz etrafa bakmış ve gözü bir yere takılı kalmıştı,Emir'in nereye baktığını gördüğüm an kaşlarım çatılmıştı. Bu adam şimdi neden dikkatle aynadan benim olduğum tarafa bakıyordu ki?

5 Gün Sonra

Kenarda durmuş vücuduma bağlı olan aletlerden gelen sesleri dinliyordum,vücuduma yaklaşamıyordum hâlâ ve artık gücüm tükeniyor gibi hissediyordum,ben dikkatle solgun yüzle hastane yatağında yatan bana bakarken odaya eniştem olmaktan son anda yırtan adam ve ablamın odasında gördüğüm iki polis gelmişti. Ilgaz abi biraz yüzüme bakmış,daha sonrada yanıma diz çöküp ellerimi yavaşça tutmuştu.

"Merhaba Pir,beni hatırlıyor musun bilmiyorum? Ama ben seni hatırlıyorum,lütfen uyan küçük hanım. Uyandığında hep seninle olacağın,bir abi kardeşi ile nasıl ilgileniyorsa seninle öyle ilgileneceğim." Diyen Ilgaz abi ile gözümden bir damla yaş süzülmüştü,boynumu büküp yatakta öylece duran bedenime baktığım zaman gözümden akan yaşı fark etmiştim,belki de ilk defa yaşadığıma dair bir hareket yapmıştım,fakat kimse bunu fark etmemişti. Ilgaz abi oturduğu yerden yavaşça kalkıp odadan çıktığında odada Emir denen polis ve komiser kadın kalmıştı,Emir bir süre bana bakıp yanındaki kadına dönmüştü

"Sence Pir Reva uyanır mı komserim?" Demişti,bunun üzerine kadın başını benden tarafa çevirip,yavaşça yanıma gelmiş ve saçlarımı incitmek istemezmiş gibi okşayıp,Emir'den tarafa dönmüştü.

" Bilmiyorum Emir,yemin ederim bilmiyorum ve aklım fikrim almıyor. Ablasıda bir hafta önce ruh ve sinir hastalıkları hastanesine yatırılmış,kime ne soracağım? Nereden başlamam gerekiyor? hiçbir şeyi kestiremiyorum." Demiş ve ellerini yavaşça saçlarımdan çekip

"Hadi bizde çıkalım buradan Emir" demişti fakat Emir önce bana bakmış ve daha sonra komisere dönüp

"Ben iki dakika daha kalabilir miyim Ilgar komiserim" demişti,bunun üzerine komiser bir şey demeyip yavaşça odadan çıkmıştı. Emir yavaşça cebinden bir ayna çıkarmış ve yavaşça etrafa tutmuştu,anlamsız gözlerle ona bakarken,aynayı benim bulunduğum tarafa tutmuştu.

"Neden geri dönmüyorsun,neden öylece orada duruyorsun?" Demişti,bunun üzerine ben öylece kalmış ve dikkatle ona bakmaya başlamıştım. Nasıl yani o beni görebiliyor muydu?

"O banyoya girdiğim an aynaya bakarak ağlayan seni görmüştüm,fakat sana temas edemediğim an ruhunu gördüğümü anlamıştım."

"Bu imkansız,beni göremezsin. Beni kimse görmedi,sen nasıl görebilirsin ki?" Dediğim an Emir gülüp,başını yavaşça omuzuna yaslamıştı

"Bunu sen uyanınca konuşuruz küçük hanım,artık dönme zamanın gelemdi mi sence de?

"Olmuyor,vücuduma yaklaşamıyorum. Yaklaşmaya çalıştığım an kendimi yerde buluyorum." Dediğim an yavaşça bedenime yaklaşıp bir şeyler fısıldamaya başlamıştı.

"Ona izin ver,kendini suçlu hissetmekten vazgeç. Hiçbir şey senin suçun değildi küçük hanım."