Arafta

⁸

Pir Reva'dan

Hastane yatağında uyuyan vücuduma yaklaştım yavaş adımlarla,bu sefer beni iten bir güç yoktu. Yavaşça bedenimin üstüne doğru kendimi bıraktığım an odada baş ucumda bulunan aletin tiz sesi yankılanmaya başladı. Bir süre sonra etrafıma bir sürü doktor ve hemşirenin geldiğini hissettim. Belki de bizim için her şeyin sonuydu bugün. Vücuduma verilen elektirik akımı beni hayata bağlayabilir mıydı sahi? Ya da başımda geri dönmen gerekiyor diyen doktorun sözü beni geri döndürebilir miydi?

"Hocam,nabız git gide düşüyor."

15.10.2021

Pir Reva'dan

Ben bir uçurumdum ve ben o uçurumun sonunda olan bir uçurumdum. Ben kendim için yoktum,kaybolmuştum;ne hissetmem gerektiğini artık bilmiyordum. Saçlarımı okşayan rüzgar ile yüzüme küçük bir gülümseme kondurdum,annemin yapmadığı şeyi rüzgar yapıyordu. Belkide rüzgar hâlâ bir şansım olduğunu haykırıyordu ama ben bu hayatta yaşamak istemiyordum. Ben vücudumda bulunan o insanların izleri ile yaşayamazdım. Gözlerimi yavaşça kapatıp kollarımı yavaşça iki yana açtım,bitecekti bugün her şeyi bitirecektim. Adım adım,yavaş yavaş uçurumun daha da ucuna geldiğim an biri tarafından hızla kolum tutulup kenara çekilmiştim.

"Ne yapıyorsun Pir,nereye gidiyorsun? Senin kendi canına kıymaya çalışmak ne haddine,sen nasıl sana emanet olan bu vücuda zarar vermek isteyebilirsin? Nasıl gözün bu kadar döndü?" Diye bas bas bağıran Emir ile başımı hızla iki yana sallamıştım. Emir ise bana hayal kırıklığı ile bakmış ve elini yavaşça kolumdan çekmişti.

"İntihar hiçbir zaman kurtuluş olmadı,intihar her zaman kendini ve karşındaki insanları cezalandırmaktır. Eğer gitmek istiyorsan,durma git ama şunu unutma ben seni her halinle severim. Her şekilde ama ben kendi canına kıyabilecek bir kadını asla sevmem,şimdi ya benimle gel ya da buradan aşağı bırak kendini ve kaybet her şeyi."

"Ben zaten kendimi kaybettim tamam mı? Ben kendimi koruyamadım,ben bir tek kendimi kurtaramıyorum zaten Emir. Beni o depoya tıktıkları an bayılttılar ne yaptılar bana bilmiyorum ama yeter ben böyle yaşayamam tamam mı? Olmaz yapamam." Dediğim an Emir başını hızla iki yana salladı.

"Peki,bırak kendini aşağı,hadi atla." Dediği an yavaşça ona arkamı döndüm ve uçurumun ucuna geldim fakat,yapamadım kendimi oradan aşağı bırakamadım. Cesaret edemedim,ben gidemezdim ki hem hayallerim ne olacaktı,Emir ne olacaktı? Suçsuz yere hayatı elinden alınan o insanları kim koruyacaktı,kim kadın hakları için her şeyi yapmak için uğraşacaktı? Kimse,kadınlar için iki paylaşım yapılacak ve ertesi gün unutulacaktı,herkes unutacaktı. Başımı hızla iki yana sallayıp hızla Emir'in yanına gidip,sıkıca sarıldım.

Emir'den

İntihar Olayından 2 hafta sonra

Elimde olan belgelere bakıyordum,yoktu. Tecavüze dair hiçbir belirti ve iz yoktu ama o birinin kendine dokunduğunu söylüyordu. Bu nasıl olurdu,DNA sadece kıyafetlerinde vardı ama üzerinde kendinden başka kimseye ait DNA kalıntısı yoktu,bu nasıl olurdu?

İnsanlar çoğu zaman ikilem içinde kalırlardı ve o ikilem içinde boğulmaya başlarlardı. Elimde bulunan belgeye son defa bakıp derin bir nefes aldım,ona bunu söylediğim an çıldırırdı. Çıldırmayı geç sen bana nasıl güvenmezsin deyip iyice içine atardı,bu konuyu psikiyatrist ile beraber halletmek zorundaydım,yoksa hepten kaybedersin onu.

******

"Pir,saçmalamayı kes,sana yok diyorum olmamış öyle bir şey. Ulan baktılar,bir şey yok."

"Hamileyim diyorum sana neden anlamıyorsun,test çift çizgi"

"Evlenelim o zaman,ben sana da bakarım bebeğine de tamam mı? Ben seni seviyorum dahası var mı lan?"

Pir hamile değil gençler,benden küçük bir spoi,aslında her şey çok farklı onuda işleyeceğim ve bu bölüm geçiş bölümü gibi bir şey oldu.