Arafta

⁵

2 Yıl Önce

Hayat öyle oyunlar oynar ki,kaybolursun en çok kendine kaybolursun ama işte o zaman kendinle olan savaşın başlar.

Elimde bulunan karneye son defa bakıp,karneyi odama atmıştım. Yine okulu birincilikle geçmiştim ama yetmiyordu,hiçbir şeye yetmiyordu ne anneme ne babama. Bir süre odada boş boş gezmiş ve daha sonra yatağa oturmuştum,öylece duvara bakarken odamın kapısı hızla duvara çarpmıştı.

Babam boş gözlerle bana bakıp elini uzatmıştı,yine para istiyordu. Kendi emeklerimi yine benden istiyordu,sırf alkole yatırmak için;benim o illet için verecek tek bir kuruşum bile yoktu ve artık karşımdaki adamında bunu anlaması gerekiyordu.

"Ben işi bıraktım baba,para yok. Ablamın yanına gideceğim,ablam orada benim için bir şeyler ayarlamış zaten okulumda orada sürekli buraya gidip gelemem artık."

"Ne diyorsun sen Afra,ne demek bundan sonra ablamla kalacağım,bu eve parayı kim getirecek?"

"Olması gerektiği gibi,bu eve parayı sen getireceksin. Ayrıca benden aldığın kimliğimi de geri istiyorum,ben Afra olmak istemiyorum ben Pir Reva'yım sen ister kabul et,ister etme ben Kenan Alkan'ın kızıyım. Karşında gördüğün kadın sana tahammül bile edemiyor,ben senin kardeşinin kızıyım duydun mu? Bunu kafana kazı sen benim babam değilsin,sen benim babamın katilisin." Dediğim anda suratıma inen tokat ile başım yan tarafa düşmüştü.

"Sen ne saçmalıyorsun,kim sokuyor böyle saçma şeyleri senin kafana Afra?" Diyen lafta babam olan adama dönüp yavaş adımlarla makyaj masamın altındaki sandığı çıkarıp,ona uzatmıştım.

"Bunların kopyaları da var Atıf Alkan,bir yerde saklıyorum ama nerede asla bilemeyeceksin. Bu zamana kadar annem bana izin vermedi ama bundan sonra benden kork,yapacaklarımdan kork." Deyip akşamdan hazırladığım bavulu alıp hızla odadan çıkmıştım,karşımda bana dolu gözlerle bakan kadınla başımı olumsuz anlamda sallamıştım.

"Bunu yapmamalıydın,ona nerede olduğumu asla söyleme. Babamın sende birazda olsa hatrı varsa söyleme,olur mu?" Dediğim an annem başını olumlu anlamda sallayıp önümden çekilmişti,Atıf elindeki kutuyu açmaya çalışırken zaman kaybedecek ve beni bulamayacaktı. Ayrıca kutuyu açsa bile içinde bulabileceği tek şey tehdit mektupları olacaktı,diğer deliller benimle beraber gidiyordu.

Şimdiki Zaman

Gözlerim kapalı bir şekilde Emir'in evindeki L koltukta otururken başıma giren anı acı ile gözlerimi kapatmıştım,fakat gözlerimi açmaya pek bir cesaretim yoktu. Bir süre daha gözlerim kapalı bir şekilde öylece oturdum,daha sonra yavaşça gözlerimi aralığım an yine kendimi hastane odasında bulmuştum. Hastane odasında bir süre göz gezdirmiş ve kendi bedenimi cansız gibi yatarken görmüştüm. Yavaş adımlarla bedenime yaklaştığım an hastane odasının kapısı hızla açılıp kapanmış ve odaya ağzı yüzü kapalı bir doktor girmişti. Doktor bir süre bedenime bakıp,yavaşça yanıma gelmiş ve saçlarımı çekmişti;sanki birisi ruhuma işkenceler ediyormuşçasına başıma saplanan ağrı ile kafamı iki yana salladım. Bunun üzerine doktor hızla elini saçımdan çekmiş ve tekrar cansız gibi yatan bedenime bakmıştı.

"Demek daha ölmedin küçük kızım" diyen ses ile olduğum yerde kalmıştım. Atıf Alkan karşımda ve bana zarar vermeye çalışıyordu,bir süre bana bakmış ve daha sonra yastığı alıp hızla kafama bastırmaya başlamıştı. Emir neredeydi,neden beni korumuyordu? Atıf kafama hâlâ yastığı basarken,nefessiz kalmaya başlamıştım. Bir süre olduğum yerde debelenmiştim ama bir güç nefes almamı engelliyordu.