Arafta

Asıl Final

Gökyüzü ikiye ayrılmış,insanlar türlü türlü rüyalardan uyanmıştı. Genç kız yavaş adımlarla bir mezara giriş yapmıştı,kendi mezarındaydı.

Rüya sona ermiş,ölüm gerçekleşmişti. Bundan sonra ne saçları rüzgarda savurlabilir,ne de denizin kokusunu soluyabilirdi. Ruhu haftalarca gezmiş,suçluları tek tek yakalatmıştı. Araftaydı geç kız,haftalardır arafta;şimdi gitme zamanı gelmişti. Kendi için ayarlanan mezarın yanından ayrıldı. Sakince hastaneye doğru ilerlemeye başladı.

Hastaneye girdiği an,kendi odasının önünde olan kargaşaya şahit oldu. Yavaşça odaya girdi ve bedeninin yanına diz çöktü,yavaşça uzanır vaziyette bedenine geri döndü.

Genç kızın gözleri yavaşça aralandı,camdan kendine bakan Emir'e gülümseyip el salladı. Birkaç dakika sonra gözleri yavaşça kapanmaya başladı,hayatı gözlerinin önünden geçip gidiyordu.

Küçükken oyun oynadığı park,sürekli koşup durduğu ara yol. Annesi ve babasının kavgası,öz babası olan son sarılmaları. Ablasının vücuduna enjekte ettiği ilaç,banyoda kanlar içinde kaldığı an ve ruhunun gezip dolaşması.

Zaman geriye sardı,Emir ile bir kaldırımda oturuyorlardı. Emir kocaman gülümsemesi ile genç kıza bakıyordu,genç kız ise utangaç bir şekilde bakışlarını kaçırıyordu.

"Artık benden utanmasan mı? Biz yakında evleneceğiz."

Zaman biraz daha ileri sardı,genç kız sakince araba kullanıyordu ama içinde büyük bir fırtına ile boğuşuyordu.

Zaman geri sardı,genç kız ağlayan bir çocuğun yaralarını sarıyordu,zaman biraz ileri sardı.

Genç kız bir koltukta oturuyor ve olan biteni anlamaya çalışıyordu,babası az önce ne demişti? Öz babasını kendi ellerimle öldürdüm mü demişti? Sahi neden hep o kapının arkasındaydı,o kapı neden sürekli oradaydı ve o hep bir şeye şahit oluyordu.

Zaman ilerledi,genç kız elinde tuttuğu ilaçlara bakıyordu. Bugün ya ölecekti ya da yeni birini yaratacaktı,ölmek istedi ama cesaret edemedi. Bu ilk intihar deneyimiydi ve asla son bulmayacaktı.

Zaman ileri sardı,genç kız hastane odasında gözlerini açtı ve Emir'e gülümseyip elini salladı.

Ve zaman durdu,genç kız sadece sesleri duyuyordu ama artık ne vücudu tepki verebiliyordu ne de yaşamsal bir fonksiyon sergiliyordu.

Zaman sona erdi,genç kız gözlerini hayata kapattı,vücudu toprağın altına koyuldu. Genç kız başında ağlayan insanların sesini hâlâ duyuyor ama genç kız öldü.

Emir genç kızın mezarının dibine diz çöktü,toprağını okşadı;saatlerce konuştu.

Emir hep o mezara gitti,taki hayatına başka biri girene kadar;artık genç kızın mezarı sessizdi. Mezarın üzerinde binbir türlü çiçek açmıştı,yine Emir gelmemişti ama o çiçekler asla mezarı terk etmemişti.

İnsan bir topraktı,bu hayat onlara emanetti. Bu hayat onların sınavıydı,genç kız olması gerektiği yerdeydi. Birgün herkesin gideceği yerde,Arafta sıkışıp kalmış ruhun küçük bedeni,o artık topraktı ve toprakla bir bütündü.

SON...