Zıpır: Ne… Ne oluyor? Uslu dur ağaç yoksa kötü olur bak!
(Ağaç dallarını daha şiddetli sallamaya başlar.)
Zıpır: Bu ağaç perili, evet bu ağaç kesin perili!
Ağaç: Güzel, sevdim bu lafı çocuk.
Zıpır: (Korkudan bağırır.) Ah sen, sen nesin?
Ağaç: Hey! Dur çocuk, bağırma. Yoksa sana dertlerimden bahsetmem.
Zıpır: Dert mi? O ne?
Ağaç: Bilmiyor musun?
Zıpır: Hayır, hiç duymadım.
Ağaç: O simetri ile kafayı bozmuş baban öğretmedi mi sana? Neyse, dert demek bir nevi duygu demek. Bir nedenden dolayı üzgün olmak demek.
Zıpır: Üzgünsün yani. Bir ağaç hiç üzgün olur mu canım? (Kahkaha atar.)
Ağaç: Bir ağaç üzgün olabiliyormuş demek ki. Baksana bana; yapraklarım büzüşmüş, dallarım boynunu bükmüş, gözdem ise eski dokusunda değil artık.
Zıpır: (Ağacın yapraklarından birisine dokunur.) Sahiden de öyle. Hasta mı oluyorsun sen?
Ağaç: Dallarımı rahat bırakmadıkları sürece bu bahçede sürekli hasta olurum ben.
Zıpır: Dalların mı? Kim rahat bırakmıyor?
Ağaç: Senin o simetri baban ve sesini çıkaramayan bahçıvan sayesinde bu hale geldim. Tabi suç sadece o ikisinde değil. Bu bahçedeki herkes yüzünden bu haldeyim.
Zıpır: Bende mi?
Ağaç: Evet, sende rahat bırakmıyorsun çocuk.
Zıpır: Ama ben ne yaptım ki?
Ağaç: Dallarımı kırdın, yapraklarımı kopardın ve en önemlisi baban beni kafasına göre budarken sesini hiç çıkarmadın. Görmezden geldin be çocuk, tıpkı büyükler gibi.
Zıpır: Ah çok özür dilerim, bilemedim.
Ağaç: Bilemedin mi? Söyle bakalım neyi bilemedin? Seni test edeyim.
Zıpır: Seni incittiğimi.
Ağaç: Zeki çocuksun, aferin. Sevdim seni. Tamam o halde, özrünü kabul ediyorum.
Zıpır: (Havada zıplamaya başlar.) Sahiden mi? Çok sevindim buna. Artık sana zarar vermeyeceğim. Hatta bir resim yapacağım sana. Söyle bana, sana ne çizeyim?
Ağaç: (Dallarından birisi ile en üst dallarına uzanır ve düşünüyormuş gibi yapar.) Bu zor bir soru, üstelik bir ağaca sorulan en zor soru. Acaba ne olsa?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
