*Zarif bahçeye gelir.
Zarif: Zıpır, ne yapıyorsun orada çocuğum?
Zıpır: Anne! Anne ne oldu bilemezsin?
Zarif: Ne bu heyecan bakalım?
Zıpır: Anne, bu ağaç var ya perili.
Zarif: (Ağaca bakar.) Ne? Ah senin bu hayalci aklın yok mu?
Zıpır: İnanmıyor musun bana? Ama şimdi görürsün. Ağaç, anneme de konuşur musun? Senin nasıl özel bir ağaç olduğunu görsün. (Bekler.)
Zarif: Zıpır, gel benimle hadi haylaz çocuk. Karnını doyuralım senin, hem bu ağacı beklersek açlıktan karnın guruldamaya başlayacak.
Zıpır: Ağaç niye konuşmuyorsun? Hem sana resim çizecektim. Ne çizeceğimi bile söylemedin.
Zarif: Ne resmi Zıpır?
Zıpır: Anne, ağaca resim çizeceğimi söyledim. Ona özür hediyesi olarak ama ne çizeceğimi daha söylemedi.
Zarif: Ah yavrum senin ateşin falan mı çıktı acaba?
Zıpır: Yok, hayır ben doğru söylüyorum. Bu ağaç tıpkı bizim gibi konuşuyor.
Zarif: Hadi gel bakalım, gidelim buradan.
(Zıpır’ın elini tutar.)
Zıpır: Anne ben doğruyu söylüyorum. Bu ağaç konuşuyor. Sen gelmeden önce bana çok incindiğini, dertlendiğini söyledi.
Zarif: (Gülmeye başlar.) Dertlendi mi? Ah ne âlem çocuksun. Ağacın ne derdi olacak çocuğum? Suyu veriyoruz, ışığı var daha ne olsun. Olmadı eve alalım besleyelim bir de.
Zıpır: Öyle değil işte anne. Bize kırılmış. Dallarını kestiğimiz için bize çok kızmış. Hatta bana da kızmış. Dalları kesilirken ses çıkarmadığım için.
Zarif: Zıpır, bu kadar yeter! İyi değilsin.
