Chapter 34

559 69 0
                                    


Chapter 34

-----------------------

ကျိုးချောင်သည် လက်ကိုဆန့်တန်းလိုက်ပြီး ကျင်း၏ပါးစပ်အား ကြမ်းတမ်းစွာ ပိတ်လိုက်သည်။

“ငါ့အတွက် တိတ်တိတ်နေစမ်း..စကားမပြောနဲ့…”

သူတို့သည် ဆရာ၏ နှာခေါင်းအောက်နီးနီးရှိသကဲ့သို့ဖြစ်နေသော အလယ်တန်း၏ ဒုတိယမြောက်ခုံမှာ ထိုင်နေကြပြီး သူတို့၏ လှုပ်ရှားမှုများက ကျယ်လောင်လှသည်။ ဆရာကျောက်သည် ကျိုးချောင်၏ လှုပ်ရှားမှုများအားကြည့်ပြီးနောက် ချက်ချင်းစားပွဲခုံကို ရိုက်လိုက်ကာ ဆူငေါက်တော့သည်၊၊

“ကျိုးချောင် မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ…ရပ်စမ်း..မင်းကို နည်းနည်းပဲ ဆူလိုက်လို့ အရမ်းပျော်နေတာလား…”

ကျိုးချောင်ခမျာ ချက်ချင်း ငိုချင်သွားသည်။

သူ အတိတ်ကသာ ယခုလိုမျိုး အမှတ်ရခဲ့လျှင် သူက ဆရာကျောင်းထံမှ ချီးကျူးခြင်းအား လှိုက်လှိုက်လဲလဲ ခံရမည်ဖြစ်သည်။ သိုသော် ယခုမူ…

သူက သူ့ထိုင်ခုံဖော်အား ကြည့်ပြီး မသိစိတ်မှ ထိုင်ခုံကိုဆုပ်ကိုင်မိလိုက်သည်။

ဤကျောင်းသားအသစ်က စူပါဆိုလျှင်ပင် သူက ဘာလို့ လက်လျှော့ပေးရမှာလဲ။

ပြိုင်ဘက်အတန်းမှ အခြားလူများကလည်း မျက်နှာက တောင့်တင်းနေပြီး မျက်လုံးများက အသက်မဲ့နေကာ ဘဝကို စတင်ပြီး သံသယဖြစ်လာတော့သည်။

ကျင်းစစ်က အတန်းထဲ၌ အမှတ်အများဆုံးရတယ် ဟုတ်လား။

ဒါဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ..

သူ အရင်က သင်္ချာအိုလံပစ်နှင့် မထိတွေ့မရင်းနှီးသည်အား ပြောစရာပင်မလိုချေ။ အထက်တန်းဒုတိယနှစ်မှာ အတန်းခုနစ်၏ ကျင်းစစ်အား မည်သူက မသိဘဲနေမည်နည်း။

ရန်ဖြစ်တယ်၊ အတန်းလစ်တယ်ပြီး ဆံပင်အဝါရောင်ဆိုးကာ စာကလွဲ၍ ကျန်သည့်ကိစ္စအားလုံး သူလုပ်ရဲပေသည်။

သို့သော် ဒီလိုလူမျိုးက တစ်နှစ်လုံးမှာ ပထမရသွားပြီး အခု သူက ပြိုင်ဘက်အတန်းကြားမှာ ပထမရခဲ့တယ်။

ကျောင်းမြက်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့Where stories live. Discover now