Chapter 10

1.1K 130 0
                                    


Chapter - 10







ယင်းကျောင်းသည် ကျင်းစစ်အား ရင်ခွင်ထဲ၌ဖက်ထားကာ ကောင်လေး၏ခေါင်းပေါ်ရှိ ထိုးထောင်နေသည့် ဆံစလေးများအား အပြုံးမျက်ဝန်းများဖြင့် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။

“မင်းနဲ့ငါ တွေ့တာဖြင့် မကြာသေးဘူး..မင်းက တကယ်ပဲ မစောင့်နိုင်တော့ဘူးလား..ကျွတ်..ကျွတ်…”

ကျင်းစစ်က အနည်းငယ်အသက်ရှူမြန်နေသည်။

“ငါမရည်ရွယ်ပါဘူး…ငါဒီတိုင်း..ကောင်းကောင်းမမြင်လိုက်ရလို့….”

သူက လက်ဆန့်ကာ ယင်းကျောင်းအား အဝေးသို့ တွန်းလိုက်၏။

သိူ့သော် သူက လျင်လျင်မြန်မြန်ပြေးခဲ့သည်ကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသည် ထုံကြဉ်နေကာ အင်အား လုံးဝ မစိုက်ထုတ်နိုင်သဖြင့် နှစ်ကြိမ်တွန်းပြီးနောက် ယင်းကျောင်းကား နေရာမှာပင် ရပ်နေဆဲပင်။

“အိုး..”

ယင်းကျောင်းက အသံရှည်ဆွဲလိုက်ကာ အတည်ပေါက်ပုံစံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။

“မင်း ငါကို့ နေ့တိုင်းဝန်ခံခဲ့တယ်..ငါ့နောက်လိုက်တယ်..ငါ့အတွက်တိုက်ခိုက်ပေးတယ်..အားကစားကွင်းထဲက လူအများကြီး မင်းကိုယ်မင်း ငါ့လက်ထဲ ပစ်သွင်းလိုက်တာ ကိုမြင်ကြပေမဲ့ ငါက မင်းမရည်ရွယ်ဘဲ မတော်တဆဖြစ်တာလို့ ပြောတာကို ငါယုံပါတယ်လေ......”

ကျင်းစစ် ပါးပြင်သည် အနည်းငယ်ပူလောင်လာကာ သူက ရှင်းပြရန်ကြိုးစားလေသည်။

“တောင်းပန်ပါတယ်..တစ်မျိုးမထင်ပါနဲ့….ငါ့တကယ်မရည်ရွယ်တာ..”

သူက လီကျိုးအား အချိန်ကြာကြာ စောင့်ဆိုင်းနေမည်အား စိုးရိမ်သောကြောင့် စကားရပ်လိုက်ကာ နောက်တစ်ကြိမ် ယင်းကျောင်းအား တွန်းလိုက်ပြန်သည်။

“မင်း အရင်လွှတ်ပေး ငါပြန်ရောက်ရင် မင်းကို ထပ်ပြီးတောင်းပန်ပါ့မယ်…လီကျိုးက ကန်တင်းမှာငါ့ကို စောင့်နေသေးတယ်..”

သူ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှုများလေလေ ယင်းကျောင်းက ပို၍လွှတ်မပေးလေလေ ဖြစ်ပြီး သူက လက်ကောက်ဝတ်မှ ပို၍ဆုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရကာ သူလက်မောင်းထဲ၌ သူ့အားတိုက်ရိုက် ထွေးပွေ့ပစ်လိုက်သည်။

ကျောင်းမြက်ခင်းစိမ်းလေးရဲ့ ရည်းစားဟောင်းအဖြစ်သို့Donde viven las historias. Descúbrelo ahora