"Gözleri Aynı Hançer Gibi, Adı da Hançer Olsun"
"Gözleri Özgür Bakıyor, Adı Azad Olsun"
•Şanlıurfa'da Geçen Bir Berdel Hikayesidir...
•Alışılagelmiş Töre Kitaplarından Farklıdır!
•Mahi Mehlika Adlı Yazılmış İlk Kitapdır
KİTAP BİTTİKDEN SONRA DÜZENLE...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar...
Bazı anlar sizin için oldukça büyük acı verir. Bu belki birinin ölüm haberi,belki birinin kayıp olması,belkide birinin sizi terk etmesi gibi.
Gözlerimi açtığımda beyaz tavanla karşılaşmışdım. Gözlerim ağrıyordu, üstümde bir yorgunluk vardı. Aklıma gelenler ile derince yutkundum ve hızla yerimden doğruldum o sırada Azatın baş ucumda olduğunu gördüm.
"Hançer" dedi Azat yanıma yaklaşırken
"Azat,ben birşeyler hatırlıyorum ama k-kabus değil mi?" Diye sordum.
Azat sustu ve ben o an tekrar bir gerçekle yüzleşdim;
Babam ölmüştü.
"Babam ö-öldü mü Azat?" Diye sordum
"Maalesef" demişti.
Usulca gözyaşlarım aktı belki bağırmam çağırmam gerekiyordu ama ben sessice ağlamak istiyordum.
"B-ben atkı örmüşdüm ona Azat?" Dedim sesim titrerken.
"Biliyorum Mehlika, biliyorum" demişti beni göğsüne çekip saçlarımı okşarken.
Benden nefret eden adamın omzunda ağlıyordum.
Azat neden böyle davranıyordu? Annesinin katili ölmüştü sevinmesi gerekmiyor muydu? O onun yerine beni sakinleştiriyordu. Belkide sadece şefkatti bu. Ne kadar öyle kaldık bilmiyorum kendime gelince oturduğum yerimden kalktım ve kapıyı açtım. Azatın arkamdan geldiğini hissediyordum.
"Beni yalnız bırakır mısın?" Diye sordum ona dönerek.
"Nasıl istersen" diyince olduğu yerde kalmıştı.
Şu an evimdeydim,baba evimdeydim ama babam yoktu. En çok koyan da bu oluyordu,kendi evine gelince istediğin kişiyi görememek.
Yukarı kata çıkıp babamın odasına geldim,yataga uzandım ve babamın yastığını alıp koklayarak ağlamaya başladım. Ağladıkça rahatlıyordum ve sanki acım azalıyor gibi hissediyordum. Aslında acı geçmiyordu, hiçbir zaman da geçmeyecekdi.
***
Üzerime siyah elbisemi giyip siyah şalımı takıp odadan çıktım. Herkes siyahlara bürünmüştü,herkesin göz altları mordu. Merdivenlerden aşağı indiğimde annemi gördüm,perişan haldeydi. Yanına gittim,sarıldım ve alnından öptüm. O da aynı şekilde karşılık verdi. Bu zor zamanda birbirimize destek olmaya çalışıyorduk.
