KÂBUS / Jikook

11

Kısa bir bölümdür öylesine yazılmıştır.

---

Saat neredeyse dörde yaklaşıyordu Jimin o gece uyuyamamıştı. Saatler önce Jungkook'un kurduğu cümleler ile başını soğuk betona yasladı.

"Babanın paralarını ve banka kartlarını, tüm servetini bana vereceksin böylece annem babama geri dönecek ve bu aptal yurt dışı olayına girmeyeceğim. Biliyorsun senin hayatını kurtardım o akıl hastanesinden sonra bana bunu yapmak zorundasın."

Jimin başını yerden kaldırarak büyük cama doğru ilerledi. Gözlerinden yaşlar akarken hissettiği sıcaklık ile kasıldı.

Babasından para çalacaktı. Jimin yüzünü buruşturarak ellerine baktı. Buradan çekip gitmek en doğru zamandı. Bakışlarını kapıya çevirerek derin bir nefes aldı.

Gitmeli miydi? Onu elbet sonradan bulacaktı evini biliyordu daha önce adresini kendi ağızı ile vermemiş miydi sanki?

"Ah, nereye gideceğim ki ben?"

Saniyeler sonra adım sesleri ile korkuyla başını arkasına çevirdi. Koluna değen parmaklar ile gözlerini kıstı. Karanlık bir odayı tek aydınlatan gerçek, büyük camdan yansayan şehir manzarasının verdiği lambalardı.

"Cevap vereyim istersen, hiçbir yere gitmeyeceksin."

Jimin bakışlarını şehir manzarasından çekerek önündeki adama, Jungkook'a baktı. Uykulu gözlerinden ne kadar kararlı olduğu anlaşılıyordu.

"Ben söylediklerini yapamam." Jungkook uykulu hâli ile gülerek başını iki yana salladı.

"Hmm bende sensiz yapamam işte sarı kafa."

Jimin uykulu adama bakarak bakışlarını tekrardan cama çevirdi.

"Başka bir yolu yokmu?" Jungkook esneyerek yatağına doğru ilerledi.

"Kapat o çeneni sarı kafa! Uyumaya ihtiyacım var ve sabah seni bu odada göreceğim." Jungkook yorganı üzerine çekerek yatağa uzandığında, Jimin gözlerini kısarak bakışlarını yatağın hemen önündeki parkeye çevirdi.

"Jungkook, Jungkook."

"Hmm," uykulu ses sessiz odada yankılanırken, Jimin kolunu uzatarak Jungkook'un hemen yanındaki diğer yastığı aldı.

Jungkook başını kaldırarak tepesinde dikilen sarı kafaya kısa bir bakış atarak güldüğünde, Jimin elindeki beyaz yastığı yere koyarak kafasını yumuşak yastığa yasladı.

"Umarım rahatsındır." Jungkook alay ile güldüğünde, Jimin sinir ile sırtını döndü.

"Saatler önce lobide bana kurduğun cümle daha mantıklı geldi bana." Jungkook kaşlarını çatarak doğruluğunda, Jimin çoktan gözlerini kapatmıştı.

"Ne dedim sana ben lobide?"

Jimin duyduğu uykulu ses ile, o görmese bile gülümsedi.

"İstersen orada uyu bu gece."

Demiştin...

(Demiştim yâr unutursun sevdayı elde bulursun beni derde salıp gittin sende bir gün UNUTURSUN!) :'(

Jungkook gözlerini devirerek yüz üstü uzandı yağına. Jimin uykusuna daha fazla direnemeyerek gözlerini kapattı. Hissediyordu artık Jimin için çok zor olacaktı.

...

Bölüm sonu.