Πρωταθλητές στην Αμαρτία (Βιβλίο 1ο)

Α' Μέρος - Κεφάλαιο (24)

Το καυτό νερό πέφτει ορμητικό να ιάνει τους μυϊκούς πόνους και τα πιασίματα που νιώθω αλλά δεν κάνει τίποτα για να σβήσει την φλόγα που υπόκωφα θεριεύει μέσα μου.

Αντίθετα την αναζωπυρώνει.

Τα φιλιά που άφησε με καίνε σαν πυρακτωμένα σημάδια και κάθε φορά που η άκρη των δαχτύλων μου περνάει απάνω τους ζω ξανά τα δευτερόλεπτα που ξόδεψε μαρκαρίζοντας τα. Και είναι επίπονο.

Τόσο επίπονο που μπαίνω στον πειρασμό να με ανακουφίσω η ίδια αλλά δεν τα καταφέρνω επειδή κάποιος εισβάλει στο μπάνιο απρόσκλητος. Και δεν φαίνεται πρόθυμος να φύγει έτσι κοιτάζω κρυφά πίσω από την κουρτίνα να δω ποιος είναι.

Ο Λάμπρος φοράει ακουστικά στα αυτιά και κοιτάζει τον εαυτό του μέσα από τον καθρέφτη όταν με προσέχει. Τα μάτια του τη μια στιγμή αστράφτουν από πόθο και την επόμενη κυριεύονται από τρόμο.

Κάνει να φύγει ζητώντας συγνώμη επανειλημμένα όταν τον ενθαρρύνω να μείνει. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη έκπληξη από αυτήν που βλέπω να ζωγραφίζεται τώρα στο ανήσυχο και συνάμα ξαναμμένο πρόσωπο του.

Εκεί που σερνόταν κοιμισμένος σχεδόν δείχνει να αφυπνίζεται και τη στιγμή που νωχελικά προβάλω την γυμνή μου σιλουέτα πίσω από την κουρτίνα βλέπω το ξεροκατάπιωμα που του κάθεται στον λαιμό.

Είναι αμίλητος. Το ίδιο και εγώ.

Η ματιά του πλανιέται στο κορμί μου ρουφώντας κάθε μικρή του λεπτομέρεια και κάνω ένα βήμα έξω από την ντουζιέρα περνώντας το πόδι πάνω από το επικίνδυνο σκαλοπάτι φτιαγμένο από πορσελανάτο πλακάκι.

Ενστικτωδώς κάνει και ο Λάμπρος ένα βήμα στη μεριά μου. Τραβώ την μπλούζα του από το στρίφωμα για να τον φέρω κοντύτερα και γέρνω να τον φιλήσω.

Μοιάζει να έχει ξεχάσει να αναπνέει.

Με βοηθά να τραβήξουμε την μπλούζα πάνω από το κεφάλι του και τον παρασέρνω μαζί μου κάτω από το τρεχούμενο νερό καθώς ανταλλάσουμε φιλιά σπαστά, που διακόπτονται από την προσπάθεια να ξεφορτωθούμε και τα υπόλοιπα ρούχα του.

Το εσώρουχο του πέφτει μουσκεμένο στην άκρη πάνω στο τσαλακωμένο του παντελόνι.

Είμαστε οι δυο μας τώρα, μόνοι. Εκτεθειμένοι...

Και ο Λάμπρος είναι πανέτοιμος για μένα, ανυπόμονος και συνάμα διστακτικός σαν να φοβάται.

Σκύβω ξανά να τον φιλήσω μα ο Λάμπρος δεν με αφήνει, ούτε μάλιστα να κλείσω τα μάτια παραδομένη στην αμαρτωλή μου φαντασία και με αναγκάζει να τον κοιτάξω δευτερόλεπτα πριν την καταστροφή.