Geçmişin Canavarı~Temps Serisi 1(Tom Riddle)

Bölüm 24/Amortentia

Ortak salona girdiğimde burası tanıdık bir kokuyla dolmuştu.

Bu koku tanıdık geliyordu.

Koku gelecekte olan Draco'nun kokusuydu.Nasıl buradaydı?

Amortentia,diye düşündüm.

İçeri giren herkes etrafına bakınmaya başladı ve birden iki kız bağırmaya başladı.

Birbirinin üzerine atıldılar, saçlarından tuttular.

İnsanlar onların etrafına toplanırken etrafımda iki defa döndüm.

Kaynak neredeydi?O iksir neredeydi?Biri mi dökmüştü yoksa iksir burada mı unutulmuştu.

İçeri siyah çocuk girerken kavgaya bakıp bağırdım.

"YETER!"

Bağırışımla durup bana baktılar.

"Kim amortentia döktü odanın içine!"

İçerideki herkes bana anlamsız bir şekilde baktılar.

"ODANIN İÇİNE KİM AMORTENTİA DÖKTÜ DEDİM!"

Kimseden ses gelmedi.Onun kokusunu derin derin içime çekerken ağlamak istiyordum.Geleceğe dönmek istiyorum,istiyorum.

Bina başkanı elini omzuma koydu."Sakinleş Lexi.Evet herkes odasına ya da dışarı! Profesör Slughorn'u çağıracağım! Ayrılın kızlar!"

Marvolo kızları ayırırken sakinleşmeye çalıştım.

Hayır hayır hayır.

Gözümün önüne o gelip duruyordu.Bilinçsiz bir şekilde ortak salonun dışına çıktım.

Koridorlarda koşarken nereye gittiğimin farkında bile değildim.

Göle yaklaştığımda göz yaşlarım yanaklarımı süslüyordu.Geleceği istiyordum.

Ailemi,arkadaşlarımı görmek istiyorum.Normal bir insan gibi hayat geçirmek istiyorum.Draco'ya tekrar aşık olmak istiyorum.Onun da beni sevmesini istiyorum.Ben geleceği istiyorum!

"Lexi!"

Nefes nefese yanıma geldi Marvolo.

"Noldu?İyi misin?"

Ona döndüm."Ben Draco'yu istiyorum.Geleceği istiyorum Marvolo!"

Beni kendine çekti.Elleri saçlarımda gezinirken kafamı göğsüne gömdüm.

(Tom Riddle'ın bakış açısı)

Sen burada kendi aşık olduğun kişi için ağlarken benim sana olan aşkım tamamen kanıtlanmıştı.

Amortentia aşık olduğun kişinin kokusunu almasını sağlardı ve ben onun karamelle karışık bir demet çiçek kokusunu alıyordum.

İlk defa bir insana karşı böyle duygular besliyordum.

İlk defa birinden gerçekten hoşlandığımı hissediyordum.

Ağlamaya devam ederken saçlarını okşamaya devam ettim.Canım yanıyordu.Ağlamasını istemiyordum ancak o ağlayınca rahatlıyordu.

En iyisi hiçbir şey söylememek.

Dakikalar geçti ve Lexi sonunda kafasını kaldırıp bana baktı.

"Onu unutmak istiyorum."

"Ancak bana onu unutsan bile sana hissettireceklerini unutamayacağını söylemiştin."

Gözleri tekrar dolarken suçlu bir şekilde mırıldandı."Biliyorum."

"Hava soğudu.Hadi içeri gidelim.Amortentia kokusu geçmiştir."