Üçüzlerim★~

2~🍁

Saat yaklaşık 16.30'iken abim beni almaya gelmişti. Ben de ona alışverişe gideceğimi söylemiştim ve beni AVM'ye getirmişti.

Onu zorla da olsa eve gönderip AVM'de gezmeye başladım. Yeni mükemmel kıyafetler almıştım.

Elimde poşetlerle yeni gelen reyonları incelerken karşıda, okulda gördüğün yeni gelen ikizleri gördüm. Bir tanesi beni görmüştü ve incelemeye başlamıştı.

Bende rahatsız olup kendimi kitapların dolu dolu olduğu bir dükkana attım. Yani baya baya attım. Hatta direk fırlattım ki yüzüstü yere yapıştım.

DJHDJEHSBBSNDBDJSHDH

Gülme Şakir! Ben senim yani sen de düştün!

İşte bana en acı veren şey de bu! Salak senle, aynı bedende yaşıyoruz!

Kalbim kırıldı. Pepe bana inanmadı. Kalbim kırıldıı. Pepe bana inanmadıı!

Neyse diyerek kalktım ve az önce yere yapışan ben değilmişim gibi kitapları incelemeye başladım. Tam o sırada gözüme birşey takıldı.

Kitaplığın sahibi gibi duran -çünkü kasada duruyo- bir adam kücük bir çocuğa bağırıyordu. Onlara yaklaştığımda herşeyi daha net duymaya başladım.

"A-abi sadece bu kitabı i-istiyorum"

"Hadi be! Kitapmış! Sizin gibi fakirler, zavallılar için değil bu kütüphane!"

"A-abi valla babam başka para v-vermedi. Yarın getirsem parayı olmaz mı?" Dedi küçük çocuk endişeyle. Aynı anda elindeki birkaç kuruşu adama uzatıyordu.

Tam adam elini kaldırmış ona vuracağı zaman hızla araya girdim ve adamın elini tuttum.

"Ne yaptığızı sanıyorsunuz! Küçücük  bir çocuğa vurulur mu?!" Dememle adam mahçupça başını eğdi.

"Hanımefendi parası azdı ve istediği kitap çok pahalıydı. Ben de bir an boş bulundum.."

"Özür dileyin çabuk!"

"Özür dilerim..." Dedi adam bana mahçupça bakarak.

"Benden değil çocuktan!" Dediğim zaman adamın çenesi gerilmişti ama sert yüzüm ile çocuktan da özür diledi.

Ben de çocuğun istediği kitabı satın alıp onunla dükkandan çıktım.

Yavaşça dizlerimin üzerine eğilerek çocukla aynı boya geldim.

"Merhaba! İsmin ne bakalım tatlı çocuk!" Dedi neşeli sesimle.

"Deniz" dedi çocuk yavaşça gözlerini gözlerime sabitlerken.

"Bende Asel, memnun oldum Deniz. Al bu sana hediyem." Diyip ellerine kitabı tutuşturdum. Bakışlarını yavaşça ellerindeki kitaba çevirdi. Ve o an gözleri parladı. İçimde birşeyin cız ettiğini hissettim... Benim babam da istediğim şeyleri almazdı. Ama abim alıverirdi. Ancak onun alabilecek bir abisi yoktu belkide.

"Gel bakalım sana oyuncaklar alalım Deniz'ciğim" dememle gözlerini hızla bana çevirdi. Ardından sıkıca bana sarıldı. Ben ani sarılmayla afalladım ama hemen durumu toparlayıp kollarımı ona sardım. Omzumzumda hissettiğim ıslaklık ile benim de gözlerim doldu. Belki de ilk defa güvenle sarılabileceği biri olmuştu....

Daha sonra ona güzel oyuncaklar aldım ve onu evine bıraktım. Normal bi evdi ama eski duruyordu. Bahçesi olmayan, ahşaptan minik bir ev.

Daha sonra evin önünde kendi evime kadar yürümektense abimi arayıp arabayla gitmek daha cazip geldi.

Telefonumdan abimin numarasını çevirip aradım ve beklemeye başladım. Ne kadar beklesem, tekrar tekrar arasam da açmamıştı. Ben de yürümeye başladım.