Abilerim mi ?

7.bölüm

Oy ve yorum atmayı unutmayın ballarım

İyi okumalar ✨

Karanlık bir odada yürüyordum. Neresi burası neden kimse yoktu, ben karanlıktan çok korkardım.

Çocuk ağlama sesiyle afaladım bu karanlıkta çocuğun ne işi vardı.

" Hey kimsin, neredesin ?" Adımlarıma dikkat ederek yürüdüm, ayağıma çarpan şeyle durdum " Deniz kurtar bizi" çocukluğumun sesiyle etraf aydınlandı "sen" duraksadım, konuşamadım.

" Deniz gitme kurtar beni" çocukluğuma doğru eğildim " ama ben dayanamıyorum." Bana bakarak ağlıyordu küçük Deniz elini beyaz elbisesine atı ve elbiseyi çıkardı.

" Bak çok yaramız var ama sen bunları sardın deniz belki ruhumuz iyileşmedi ama bedenimiz iyileşti."

Bedenindeki morluklar bir çocuğa yakışmıyordu.

"  Ama ben yoruldum artık kendimi kandıramıyorum o adam bana dokunduğunda seviyor zannediyordum çünkü çocuktum ve zayıftım ama şimdi güçlüyüm." Konuşmamla daha da ağladı hıçkırıkları arasında konuştu

" biz güçlü olmak istemiyoruz ki."

Yutkunamadım emekliyerek tam önünde durdum ve ona sarıldım ve ağlamaya başladım o sırada erkek çocuk sesi geldi.

" Benide almıyacakmısınız" yavaşca küçük denizden ayrıldım " sen kimsin" bana dolu gözlerle baktı " beni tanımıyorsun dimi" kafamı sağa sola salladım " üzgünüm tanımıyorum " küçük Denize baktı ve ağlamaya başladı " hey sen neden ağlıyorsun" dedim dolmuş gözlerimle

" Beni unuttun " dolu gözlerimi salladım" seni unutmadım, tanımıyorum ki" küçük çocuk sarsılarak ağlamaya devam etti" ikizini unutun mu" donup kaldım" Ne." İçime kaçmış sesimle ona doğru konuştum.

" inanmadılar ki." Küçük Deniz gidip oğlan çocuğunun elini tuttu."Neye inanmadılar?" Küçük denize sarıldı " ölmediğime" kanım dondu âdeta rüyamı görüyordum ben küçük denize tıpa tıp benzeyen bu çocuk ikizim mi?

" Adın ne " küçük denize baktı ve konuştu " Atlas" ismi bana huzur vermişti " beni nereden biliyorsun" dedim hâla ağlayarak küçük Deniz konuşmaya başladı " siz aynı annenin rahmindeydiniz ya" o kadar masum söylemişti ki küçük Atlas ve ben tebessüm ettik. " Doğru söylüyor" küçük denizi bıraktı ve yanıma doğru adımladı.

İlk önce küçük kollarını boynuma sardı bir süre sarıldıktan sonra ayrıldı ve omuzundan itirdi " git." O kısa cümle yıkılmama sebep oldu " neden" gözlerim doldu ve sol gözümdeki yaş özgürlüğünü ilan etti.

Küçük eliyle göz yaşımı sildi " Git ki kurtar bizi, beni bul deniz sarıl bana, sahip çık bana " dedi ve tekrar sıkıca sarıldı üzerinde bir beden daha hisetim bu da küçük denizdi.

İkisi ayrıldı ve el ele tutuşarak gittiler ama onları bırakmak istemiyorum. Ayağa kalktığım gibi koşmaya başladım peşlerinden.

" Gitmeyin beni burada yanlız bırakmayın" her adım attığında arkamdaki aydınlık kendini karanlığa bırakıyordu .

Küçük Uraz arkasına bakmadan küçük Denizin elini daha sıkı tutu  koşmaya başladı. Ve uçurumdan atladılar.

Yerimde durdum ne yapacaktım ben .

Önümdeki uçuruma baktım uçsuz bucaksızdı geriye baktığım ve bir kapı gördüm içeri biraz ışık sızıyordu sakin adımlarla oraya ilerledim. Kapıyı yavaşça açtım

İçerde sallanan sandalye oturan bir sevgi hanım gördüm tek fark karnı şişkindi, yani hamileydi.

Yavaşca sallanıyor ve elindeki kitapı okuyordu. Kitaba bakınca üzerinde 'sağlıklı anne nasıl olur ?' yazıyordu durgun yüzümde küçük bir tebessüm edindi.