Abilerim mi ?

17. bölüm

Helooo yeni bölüme hoşgeldiniz.

Oy ve yorum atmayı unutmayın güzellikler.

"Adana’ya gidek mi?
Şalvarından giyek mi?
Kebabından yiyek mi?
He ya gardaş gel gidek" dedim yiğitin elinden tutup sallayarak.

"Gidek, gidek gel gidek
Adana’ya gel gidek
Adana sıcak derler
He ya gardaş gel gidek" dedi o da bana ayak uydurarak .

"Allah sizin belanızı versin emi!" Dedi baran sinirle .

Şuan bizim ailemin özel uçağındaydık .

Bakın bizim diyorum özel diyorum uçak diyorum.

Ben daha bunları sindirmemişken. Baranın yükseklik korkusu olduğunu öğrenmiştik.

Ee ben ve yiğit her kâhpeliğe atladığımız için onunla dalga geçiyorduk.

Herkes bizi gülerek izliyordu.

Dedem ise bizi çekiyordu .

Dede inşallah Facebook'ta paylaşmazsın.

Amin!

Hâlâ halay çekerken pardon çekmeye çalışırken iguana'nın can çekişmesine benziyordu.

Yorgun olduğum için kendimi bir koltuğa attım.

Nefes nefese kalmıştım.

Artık başka bir yerimden nefes alıyordum.

Ayaklarımı ve kollarımı iki yana açtım ve gözlerimi kapadım.

"Çok acıktım, çok acıktım." Dedim elimle ritim tuturarak.

"Nerde yemeğim, nerde yemeğim hey!" Dedim ritimle.

"Alın bakalım burada yemekler."

Aklımdan geçen kebaplar kendini elime tutuşturulan bir sandviçe bırakmıştı.

Ama olmaz ki bu.

Siz adaletli olmak zorundasınız.

İçimdeki ses kendini dayıya bırakırken ben hayal kırıklığı içinde elimdeki sandviçe baktım.

Olamaz olamaz.

"Al annem aç kalma." Dedi annem şevkatle oyş ölerim.

Elimdeki sandviçi aldım ve yemeye başladım.

Ben daha bitirmemişken yiğit bitirmiş şimdide benim yemeğine göz koymuştu.

"Hadi be kuzen bir lokma be." Dedi iki elinide önümde birleştirerek .

"Bon acom yo." Ağzım dolu olduğu için ne kadar anladı bilmiyorum ama bir şeyler gevelemiştim.

"Bon acom yo" dedi taklidimi yaparak "biraz versen ölürsün zaten."