Güneş doğar mıydı batıdan? Peki ya bir anne terk eder mi kuzusunu?
Hakikate ulaşır mıydı yalanlar?
Hepsi olsa bile ben mutlu olacak mıydım ?
Yazar: naberbendelihatun
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DKTT: Gitme Emir can iğrek: Meydan Sezen Aksu: Sarı odalar
Oy ve yorum atmayı unutmayın 💋❤️
Stresten terlemiş ellerimi pantolonuma sürdüm.
Beyaz cepheli evin önünde arabanın içinde oturuyorduk .
Annem babam önde endişe ve heyecanla bekliyorlardı.
Ben ise ne hissedeceğimi bilmiyordum ne yapmalıyım? yada ne yapabilirim?
Düşüncelerim ip misali birbirlerine dolanmıştı onları kurtarmamın tek yolu kesmekti.
Elimden çocukluğum alınmıştı kader bana bir çocukluk borçluydu.
Kader bana bir seçenek sunmak istememişti .
Ben ise bir çocuğun annesine muhtaç olduğu gibi muhtaçtım kadere.
Göz yaşlarım sanki kaderi besliyordu ve kader benden daha fazlasını istiyordu.
Ben kaderinin üvey evladıydım kader ise bana kötü davranan üvey annemdi. Hergün biraz daha ölüyordum ama bu kaderin umrunda bile değildi.
İsyan etmek bağırmak çağırmak istiyordum ama sessizce oturmaktan başka şansım yoktu elim kolum bağlı olmaktan başka şansım yoktu.
" İnelim mi?" babam bize itifaten konuştu derin bir nefes aldım ve cevap vermeden arabanın kapısını açtım ve indim.
Gözümden bir yaş firar etti hemen sildim iyi değilim ama olmak zorundayım
Kapı sesi geldiğinde annem ve babamın indiğini anladım babam elimi tutu bana güven veren gülümsesini sundu.
Annem önden ilerledi ve kapıyı çaldı kapıyı 25-26 yaşında bir beyefendi açtı " sevgi hanım siz misiniz?" Dedi endişe dolu sesiyle " evet." Annem başka hiç birşey demedi.
Ruhum şuan arkasına bakmadan kaçıyordu " buyurun lütfen." Kapının önünden çekildi ve kapıyı iyice açtı annem omuzları dik bir şekilde içeri girdi .
Benim başım önümde sadece ayaklarıma bakıyordum kapıdan giridim ruhum geri geri giderken bedenim ters olarak ileri ilerliyordu.
Önüme bırakılan siyah terliği ayağıma geçirdim.
"Teşekkür ederim." Sesim o kadar kısık çıkmıştı ki adamın duyup duymadığına bile şüpheliydim.
Ayaklarımı yere sürte sürte içeri geçtim.
Duvara yapışık duran mavi koltuğa oturdum " Nerede?" Annemin sesi kulaklarıma ilişti göğüsümde ki ağırlık daha da çoğalmıştı.
" Dışarı çıktı 15 dakika'ya kalmaz gelir."
Gözlerimden yaşlar dökülüyordu gözlerimi halı ya dikmiştim.
Ölüm sessizliği çökmüştü sessizlik beni daha çok geriyorken rahat nefes alamıyorum.
