PT ( 5 )

150 15 0
                                    

( Zawgyi )

ျပဇာတ္ေၾကာင့္ရင္းနွီးလာတဲ့ သူတို႔တစ္စုက အခုထိလည္း
ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ဘဲေနေနၾကတုန္းပင္ ျပဇာတ္တိုက္လိုက္
စကားေတြေျပာလိုက္ မုန္႔စားလိုက္ စာသိပ္မလုပ္ရေတာ့
သူတို႔အတြက္ ေအးခ်မ္းရာဘဲ

ဲဒီေန႔ကျပဇာတ္အတြက္ ဝတ္စုံေတြအပ္ထားတာ စမ္းဝတ္
ၾကည့္ရမွာျဖစ္ၿပီး မိတ္ကပ္အတြက္လည္းပါတာေၾကာင့္
ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာၾကသည္။

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ဘဲ ျပဇာတ္စေတာ့မွာမို႔ သူတို႔ေတြရင္လည္း
ခုန္ေနရသည္။

အမ်ိဳးသမီးပိုင္းကိုသရုပ္ေဆာင္မဲ့ လူေတြကေတာ့မိတ္ကပ္နဲ႔
ဆံပင္အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းထဲဝင္သြားရသည္ က်န္တဲ့ေလး
ေယာက္ကေတာ့ ဒီတိုင္းေလး အနည္းငယ္မ်ွသာျပင္ရုံမို႔လို႔
အဝတ္အစားလဲရင္း မိတ္ကပ္အနည္းငယ္ျပင္ကာ ေစာင့္ဆိုင္း
ေနရသည္။

"ဝါးးး မင္းတို႔မိသားစုက သားဖေတြဘဲက်န္ခဲ့တာဘဲ"

"မင္းတို႔တစ္မိသားစုလုံးကလြဲ မင္းကလြဲၿပီး မိန္းမေတြႀကီး"

ဂ်ီေဆာင္းနဲ႔ဆြန္းမင္းတို႔ စကားေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

"မင္းတို႔လည္း တစ္ေယာက္ထဲရွိတဲ့ မိန္းမကိုေၾကာက္ရတာ
ဘဲေနာ္"

ဆြန္းမင္းက မွန္ကိုၾကည့္ေနရင္း ရယ္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့

"မိန္းမေတြၾကားထဲမွာ တစ္ဦးထဲရွိတဲ့မင္းကလည္း အလိုလိုက္မခံရတဲ့အျပင္ အနိုင္က်င့္ခံေနရတာမလား"

ဂ်ီေဆာင္းကျပန္ေခ်ပေတာ့ သူတို႔ေလးေယာက္လုံး ရယ္မိ
ၾကသည္။

ခ်န္းဘင္းကမုန္႔စားေနလို႔စကားမေျပာအားတာျဖစ္ၿပီးခ်န္
ကေတာ့ ဒီတိုင္း သေဘာတက်သာထိုင္ရင္းေနသည္။

ဟြမ္းဟြၽန္းဂ်င္းက ဆံပင္ဂုတ္ဝဲဆံပင္တုေလးနဲ႔ထြက္လာ
တာမို႔ရုတ္တရတ္လန္႔သြားရသည္။

"ငါဒါမ်ိဳးနဲ႔လိုက္လား"

"ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..."

ခ်န္းကစကားေျပာဖို႔ေတြးေနတုန္း

"မင္းကိုငါကြာရွင္းမိမယ္ထင္တယ္"

The way you beside meWhere stories live. Discover now