Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Ela gözlerini göremediğimde yaşadığım özlem ve pişmanlığı kimse yaşatmadı bana..'
🦋
Yalnızlıkbu şehirden gittiğim günyaşadığım en yoğun duyguydu. Tabii sonraki günlertanımış olduğum Evren'in bana yalnız olmadığımı gösteren abiliği bunu yok etmişti.
Şimdi ise ben onu o şehirdeyalnızbaşına bırakıp, gittikten sonra yalnız kaldığım şehire döndüm.
İdil ve Berna için yeni yataklar sipariş vermiş, kendi odalarını kurmuştum. Bunu Ankarada iken yapmak büyük bir avantajdı. Görevliler yatakları annemin eski odasınataşıdıktan sonra gittiler. Bende hala uyanmamış kızlara kahvaltı hazırlamaya koyuldum.
Yumurtaları kırdıktan sonra kapı çaldı. Benim burada olduğumu kim nereden öğrendi diye düşündüm. Sonra zil tekrar çalıncakapıya ilerledim. Evde insanlar uyuyordu ve kapı sabahın köründe çalıyordu.
Tamam saat 11.00'dı ama olsun.
Kapıya uzanan elim aşağı doğruyük uygularken yüzüme gülümseme yerleştirdim. Kapıyı açtığımda karşımdaki kişiyle gülümsemem soldu.
Savaş Efken Öztürk...
Yıllar sonra aşıkolduğum adamı karşımdagörmek beni duygu karmaşıklığına itti. Aşk mı, özlem mi, hissediyordum bilmiyordum. Ama ikisini de hissediyor gibiydim.
O kadar özlemiştim ki onu. Daha çokaşık olmuştum ona.
"Savaş..." dedim artık sesimi duymasına izin vererek. Gözlerini kapadı sesimi duyduğu anda. Yoksa o da mı...O da mıözlemişti beni.
Hissettiğim duygulardan biri de sevilmememin verdiği intikam duygusuydu nedensizce. Ona böylesineözlemle bakarsam yine aynısı olacaktı. Bütün hissettiklerimi bir kenara itip kapıyı kapamak için hamle yaptım.
Kapı kapandı. Beni durdurmadı. İçimdeki sorular durmuyordu. O hep cevaplamıştı sorularımı. Tek cevaplayan hep o olmuştu. Şimdi açsam kapıyı ve sorsam ona sorular... Cevaplamaz mıydı?
Kapıyı kapattıktan beri bakışıyorduk.
Ve tok bir öksürme sesi geldi. Bir tarafım hâlâ gitmemiş olması yüzünden karnımda kelebekler uçurturken diğer tarafım öfke ve sinirle dolup taşıyordu.
