Koszmarny kalendarz adwentowy

𖦹 Dzień 19: Wersja próbna

Hejka! Dzień dziewiętnasty już wleciał!

⊱ ────── {.⋅ ❆ ⋅.} ───── ⊰

Nerwowo chodzę po kuchni, starając się sprostać trudnemu zadaniu, jakim jest zrobienie śniadania, dopilnowanie, aby dwójka dzieci je zjadła, wyszykowanie ich do szkoły i odprowadzenie ich tam. A to wszystko w pięć minut. Nie mam pojęcia, jakim cudem, ale mój budzik w ogóle nie zadzwonił.

Decyduję, że najprościej będzie posmarować dwie kromki chleba nutellą i rozdać po jednej moim dzieciom.

— Nawet pięciolatek by się czymś takim nie najadł — mój starszy syn przewraca oczami. Mimo to, szybko zjada swoją kromkę i biegnie do przedpokoju, aby ubrać się do wyjścia.

Zaraz za nim rusza młodsze z moich dzieci, również syn, i oboje próbują poradzić sobie z ubraniem butów w przyspieszonym tempie. Niezbyt im to wychodzi, nie zdążyli się jeszcze nauczyć, że kluczem do sukcesu jest dokładność, a nie szybkość. Pomagam im, mimo że normalnie powiedziałabym, że muszą już sami sobie radzić. W końcu mają już trzynaście i dziesięć lat, muszę ich nauczyć chociaż podstawowych umiejętności wymaganych do poradzenia sobie w życiu.

Gdy naciągam na siebie płaszcz, czuję lekkie zawroty głowy. Całe moje pole widzenia jakby traci ostrość.

— Mamo? — pyta mój młodszy syn. — Mamo, co się dzieje? Źle się czujesz?

Chcę coś powiedzieć, uspokoić ich obu, powiedzieć, że wszystko jest okej, że to na pewno tylko przemęczenie, lecz nie mogę wydusić z siebie ani słowa. Nogi się pode mną uginają, muszę podpierać się o ścianę, żeby nie upaść.

— Mamo! — moje dzieci krzyczą w tym samym czasie. Widzę je jak przez mgłę, nie czuję ich dotyku na swoich rękach.

Nie rozumiem, co się dzieje. Wszystko jeszcze bardziej się rozmywa, aż w końcu widzę tylko czerń. Zachowuję jednak pełną świadomość.

Nagle przed moimi oczami pojawia się napis: "KONIEC DARMOWEJ WERSJI PRÓBNEJ. PROSIMY ŚCIĄGNĄĆ OKULARY VR".

⊱ ────── {.⋅ ❆ ⋅.} ───── ⊰

Praca autorstwa m00ked/m4r0th.
Pa pa!