WARRIOR WITHOUT FEAR: AND THE LOST WORLD

ΕΝΑ ΠΙΘΑΝΟ ΛΑΘΟΣ

ΑΡΗΣ

Οι ηλιαχτίδες που έμπαιναν από το ανοιχτό πέτρινο παράθυρο χτυπούσαν τα κλειστά μου μάτια. Το σώμα μου ήταν ταλαιπωρημένο και το μυαλό μου θολό οπότε δεν έδωσα μεγάλη σημασία στο περιβάλλον τριγύρω μου. Απομύκρυνα την κουβέρτα που κάλυπτε τα πόδια ανοίγοντας τα βλέφαρά μου. Σηκώθηκα καθιστός στο κρεβάτι με το βλέμμα μου να έχει καρφωθεί στον απέναντι κλειστόχρωμο τοίχο ενώ προσπαθούσα να βάλω σε λειτουργία το μυαλό μου που κοιμόταν ακόμα.

Πριν προλάβω να σηκωθώ στα πόδια μου ένιωσα μια απαλή ανάσα να χτυπάει το αριστερό μου χέρι που ήταν ακάλυπτο από κάποιο ένδυμα. Στην αρχή ξαφνιάστηκα γιατί νόμιζα ότι είμουν μόνος αλλά μετά αφού γύρισα το κεφάλι μου κατάλαβα ποίος ξάπλωνε στην άλλη μεριά του κρεβατιού.

Τα μαλλιά της κάπως μπερδεμένα από τον ύπνο με τα μάτια της κλειστά. Δεν κουνιόταν σχεδόν καθόλου. Φαίνεται ότι απολάμβανε τον ελεύθερο αυτό χρόνο στο δικό μου κρεβάτι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενοχλούσε καθόλου το γεγονός αυτό αλλά εγώ το ήθελα ας το γευτώ τώρα από πάνω. Δεν ξέρω καν τι σκεφτόμουν όταν την πείρα μαζί μου στο κάστρο. Την είδα αβοήθητη και μόνη και ήθελα να το εκμεταλλευτώ για το δικό μου συμφέρον. Θα μπορούσα να την παραδώσω στον πατέρα μου και να κάνω τον εαυτό μου άξιο μπροστά στα μάτια του.

Χθες όμως πάτησε το πόδι της στο δωμάτιο η Ελίζαμπεθ και άλλαξε την γνώμη μου με αυτά τα λόγια της. Φυσικά και δεν ήθελα την βοήθειά της αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς.

Αναστέναξα ελαφρώς και προχώρησα προς το μπάνιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Κοντοστάθηκα μπροστά από τον καθρέπτη αντικρίζοντας την αντανάκλαση μου πάνω στην γυάλινη επιφάνεια του.

Φτιάχτηκα γρήγορα άλλαξα τα ρούχα μου στα πιο επίσημα και βασιλικά και περπάτησα έξω από αυτό. Δεν είχα όρεξη να ακούσω τον πατέρα μου να φωνάζει στο πρωινό τραπέζι οπότε φρόντισα να περιποιηθώ τον εαυτό λίγο περισσότερο. Για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα γύρισα το βλέμμα μου στο κρεβάτι όπου ακόμα ξάπλωνε η Άννα και από ότι φαινόταν δεν θα ήταν και εύκολο να ξυπνήσει.

Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο γρήγορα μόλις τα μάτια μου πέφτανε στο γαλήνιο πρόσωπο της. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να συμβεί εκείνη την στιγμή. Από την αρχή το ήξερα ότι ήταν κακή ιδέα όλο αυτό το φιάσκο αλλά ποτέ δεν ακούω την λογική που έχω στον εγκέφαλο μου. Δεν ήξερα καν τι θα κάνω με αυτήν. Μόνη της δεν μπορούσα να την αφήσω και χωρίς κάποιον να την επιβλέπει γιατί θα οδηγούσε στην ανακάλυψη της και στον αργό θάνατο της. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι όλες αυτές οι σκέψεις με εξόργιζαν.