WARRIOR WITHOUT FEAR: AND THE LOST WORLD

ΨΑΧΝΩ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

Ξάπλωσα στο στρώμα του μαλακού καταπράσσινου γρασιδιού αφήνοντας τον εαυτό μου να δεθεί με τους ήχους της φύσης και με τον αέρα που έσκιζε το κορμί μου. Ένιωθα μόνη, σαν κάποιος να μου έχει πάρει την καρδιά και να την έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια μπροστά στα ίδια μου τα μάτια. Προσπαθούσα μέσα στο μυαλό μου να φανταστώ την ζωή μου αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο και να διορθώσω τα λάθοι του παρελθόντος. Δεν θα πω ψέματα οι μέρες που πέρασα χωρίς να έχω κάποιον πάνω από το κεφάλι μου ήταν ωραίες αλλά με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβα ότι μόνο κακό μπορούσαν να μου κάνουν.

Δεν είχα κανέναν με τον οποίο μπορούσα να μιλήσω να πω τι νιώθω η να του το δείξω. Η ψυχή μου ήταν τόσο ήρεμη όσο και η σάκχαρα. Αλλά αυτό μπορεί να ήταν και καλύτερα για αυτούς. Ίσως από την αρχή δεν έπρεπε να πω τίποτα ούτε να είχα φέρει τον Ραφαέλ μαζί μου.

Τι μπορώ να κάνω όμως τωρα;Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γελάω με τον ίδιο μου τον εαυτό και τα λάθοι που έκανα. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στον ουρανό. Αν μόνο ήταν εδώ ο μπαμπάς θα ήξερε τι να κάνει.

Σηκώθηκα επηρεασμένη από τις σκέψεις μου που είχαν χαραχθεί στο μυαλό μου σαν πληγή που είναι ακόμα ανοιχτή. Πήρα την τσάντα μου που ήταν παρατημένη σε μια μεγάλη πέτρα ακριβώς δίπλα μου. Έσκυψα με το με το ένα γόνατο να ακουμπάει το γρασίδι και το άλλο να με στηρίζει για να δέσω τα κορδόνια από τα παπούτσια μου. Δεν πέρασε πολύ ώρα για εμένα να καταλάβω ότι μια μεγάλη σκιά είχε σκεπάσει ολόκληρη την περιοχή στην οποία βρισκόμουν. Ήταν σαν να έγινε η μέρα νύχτα.

Κοίταξα ψηλά με τα μάτια μου να αντικριζουν ένα μεγάλο τρολ καλυμμένο με πέτρες και μερικές λεπτομέρειες γρασιδιού.

"Τι...είναι αυτό;"

Είπα ψιθυριστά σφίγκοντας τα δόντια μου. Κάθισα λίγο να το κοιτάω ελπίζοντας να φύγει αλλα αντίθετα αυτό έκανε την πρώτη κίνηση με τα χέρια του που ήταν πενήντα φορές μεγαλύτερα απο τα δικά μου. Χωρίς να έχω άλλη επιλογή άρχισα να τρέχω αμέριμνη μέσα στην πρασινάδα και το σκοτάδι του δάσους που με αγκάλιαζε καθως το διέσχιζα με μεγάλη ταχύτητα. Κρύφτηκα πίσω από ένα ψιλό δέντρο ελπίζοντας να του έχω ξεφύγει. Καθώς είχα κολλήσει στον γέρικο κορμό του δέντρου ένιωσα την γη να σίεται και βήματα να πλησιάζουν με γρήγορο ρυθμό προς εμένα και να σταματάνε δίπλα μου.

Έκλεισα το στόμα μου προσπαθώντας να περιορίσω την ανάσα μου κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου χωρίς να έχω το θάρρος να παρακολουθήσω την σκηνή να ξετυλίγεται μπροστά μου.
Είχε αρχίσει να τρέχει κρύος ιδρώτας πάνω στο σώμα μου  καθώς ένιωσα την ζέστη ανάσα του τρολ πανω στο δέρμα μου. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να με αφήνουν από την αγωνία. Δίστασα στην αρχή αλλά αργότερα άνοιξα τα βλέφαρά  μου αντικρίζοντας το απολυτο κενό. Πήρα μια ανάσα ανακούφισης μέχρι που το δέντρο από πίσω μου κόπηκε στα δύο από μια πέτρινη γροθιά.