WARRIOR WITHOUT FEAR: AND THE LOST WORLD

ΣΕ ΜΙΣΩ

ΑΝΝΑ

Η ψιλή φιγούρα του Άρη μέσα στο σκοτάδι του πέτρινου διαδρόμου έπιανε κάθε φορά το βλέμμα μου. Με το που άνοιγε η πύλη το κτήριο σε βύθιζε αμέσως σε ένα μαύρο μονοπάτι που αποτελούσε μόνο μια ευθεία. Σκαλισμένα αγάλματα ήταν τοποθετημένα στους δύο απέναντι τοίχους. Τα περισσότερα αποτελούσαν βασιλικά πρόσωπα. Μου είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον και στα σίγουρα θα ήθελα να πάω να ρίξω μια πιο κοντινή ματια αλλά η ελάχιστη λάμψη που έμπαινε απο τα μικρά πέτρινα παράθυρα αποτελούσε πρόβλημα. Ήταν τόσο έντονη όσο για να μπορείς να διασχίσεις τον διάδρομο με άνεση.

Παρατηρούσα τον Άρη από μπροστά που προχωρούσε με ενα σταθερό αλλά ταυτόχρονο γρήγορο βήμα πίσω από τον ντυμένο με στρατιωτική στολή Άλφρεντ. Ο ίδιος μέσης ηλικίας άντρας δεν φαινόταν καθόλου ικανοποιημένος με την δουλειά που ήταν υποχρεωμένος να εκτελέσει. Και μόνο με τις εκφράσεις που έπιανε το μάτι μου να κάνει μια στο τόσο φαινόταν ότι θεωρούσε πως έπρεπε να τα βάλει με ένα μωρό σε ένα σώμα ενηλίκου. Αν όντως αυτό σκεφτόταν δεν μπορούσα να διαφωνήσω με αυτόν. Γνωρίζω τον Άρη μόνο λίγες μέρες και έχει καταφέρει σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να πάρει μια καλή θέση στα νεύρα μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσα χρόνια τον έχει υποστεί ο ίδιος.

Ο απαλός ήχος του αέρα πάνω στην σκληρή επιφάνεια του κτηρίου και των αντικειμένων μέσα σε αυτό αντηχούσε μέσα στα αυτιά μου. Όπως ακριβώς και ο αντίλαλος από το βήματα των τριών μας πάνω στο τραχύ έδαφος. Αφού περιπλανήθηκα με τα μάτια μου στον άδειο διάδρομο ξαναγύρισα το βλέμμα μου ευθεία σκουντώντας πάνω στην σκληρή πλάτη του Άρη. Κρατήθηκα να μην βγάλω αχνά από το στόμα μου. Θυμήθηκα ότι μου είχε πει να μην γίνω αντιληπτή από τον Άλφρεντ και αυτό θα έκανα ή τουλάχιστον θα προσπαθούσα.

Δεν γύρισε να με κοιτάξει όταν έπεσα πάνω του και δεν με ξάφνιασε καθόλου το γεγονός αυτό. Γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς το πρόσωπο του για να τον ρωτήσω με το βλέμμα μου γιατί σταμάτησε να περπατάει. Με αγνόησε για κάποια λεπτά αλλά μετά κίνησε τις κόρες των ματιών του προς τα μπρος. Κοίταξα προς την κατεύθυνση εκείνη βλέποντας τον Άλφρεντ να προσπαθεί να ανοίξει μια ξύλινη πόρτα αφού πρώτα έβγαλε κάτι κλειδιά από την τσέπη του. Ο Άρης με έσπρωξε πάλι πίσω από την πλάτη του καθώς η πόρτα άνοιξε και ο Άλφρεντ γύρισε το βλέμμα του προς αυτόν.

"Προχώρα Άρη"

Αποκρίθηκε με μια χαμηλή αλλά και αδιάφορη ταυτόχρονα φωνή. Κοντοστάθηκε στην πόρτα κάνοντας νόημα στον Άρη να προχωρήσει πρώτος αλλά αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσε να κάνει αυτήν την στιγμή. Αν πέρναγε πρώτος αυτήν την πόρτα τώρα θα είμασταν και οι δύο σε μεγάλους μπελάδες.