WARRIOR WITHOUT FEAR: AND THE LOST WORLD

ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ

12 χρόνια αργότερα

Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στους δείκτες του παλιού ρολογιού που ήταν κρεμασμένο στο τοίχο της τάξης.

"Χτυπά Χτυπά"

Σκεφτόμουν από μέσα χωρίς να μπορώ να μείνω ακίνητη στην καρέκλα μου. Δεν πέρασε πολύ ώρα για τον διαπεραστικό ήχο του κουδουνιού να αντηχήσει στα αυτιά μου.

"Ελεύθεροι" είπε η δασκάλα της Ιστορίας συμαζεύοντας την έδρα. Ήταν μια ψιλή με μακριά κάστανα μαλλιά,καλοσυνάτη της περισσότερες φορές καθηγήτρια. Δεν την συμπαθούσαν και πολλοί λογω της απότομης συμπεριφοράς της σε κάθε μάθημα αλλά της είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Παρόλα αυτά δεν με στεναχωρούσε καθόλου το γεγονός ότι δεν θα είχα την ευκαιρία να την ξαναδώ μπροστά μου.

Εκείνη την ημέρα ήταν η τελευταία που περνούσα στο Λύκειο. Μάζεψα τα βιβλία μου και σήκωσα την τσάντα μου. Πολλές αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου καθώς διαπέρναγα την πόρτα αυτής της τάξης για τελευταία φορά. Γύρισα πίσω και κοίταξα τον χώρο που είχα περάσει πολλές στιγμές αυτά τα τρία χρόνια. Χαμογέλασα καταφατικά και προχώρησα προς τον Ραφαέλ που με περίμενε έξω από την πόρτα με τα χέρια του διπλωμένα μπροστά από το στήθος του. Τα ξανθιά του μαλλιά έπεφταν ομοιόμορφα στα δεξιά και έμοιαζαν ανοιχτόχρωμα στην όψη όταν οι ηλιαχτίδες του ήλιου έπεφταν πάνω σε αυτά.

"Δεν νομίζω να σου λείψει αυτό το μέρος;" με ρώτησε με ενα κοροιδευτικό χαμόγελο

"Ίσως"

"Είσαι περίεργη. Εμένα πάντως θα μου λείψουν η ωραίες τυρόπιτες του κυλικείου."

"Στο οποίο χρωστάς ακομα μια περιουσία;"

Τον ρώτησα ενώ προσπαθούσα να κρατήσω τα γέλια μου.

Περπατούσαμε και μιλάγαμε μέχρι την έξοδο. Η αλήθεια είναι πως η κοινωνική μου ζωή ήταν απλή κυρίως με δικιά μου ευθύνη. Έχω μόνο ένα δύο στενούς φίλους. Ο ένας απο αυτούς είναι ο Ραφαέλ. Γνωριζόμασταν απο μια αρκετά μικρή ηλικία και έχουμε μείνει ενωμένοι μέχρι τώρα κυρίως επειδή το απαιτούσαν οι καταστάσεις.

"Τα λέμε" είπε καθώς απομακρύνοταν προς το σπίτι του. Τον χαιρέτησα και πήγα και κάθισα στο ξύλινο παγκάκι όπου βρισκόταν η στάση του λεωφορείου. Πήρα τα ακουστικά μου από την τσέπη του παντελονιού μου και βυθίστηκα στα τραγούδια που έπαιζαν. Με τις άκρες τον ματιών μου αντίκρισα το λεωφορείο που έκοβε ταχύτητα μπροστά μου. Μάζεψα τα πράγματα μου και έβαλα το κινητό μου μέσα στην τσέπη μου ενώ σηκώθηκα όρθια.