~Saray'ın Gizemi~

7

Selaamm Bayadır bölüm atamadım ama bunu telafi edebilmek adına biraz daha uzun yazmaya çalıştım. Umarım bir sonraki bölüm arayı fazla açmaz. Şimdi iyi okumalar diliyorum ve sizi bu bölümle baş başa bırakıyorum. Lütfen yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın
♡♡♡

______________________________________

Karanlığı kelimelerle tarif edecek olsanız ne söylemek isterdiniz ? Ben sonsuz bir bekleyiş demeyi tercih ederdim sanırım. Günlerce,aylarca veya yıllarca süren bir bekleyiş...
Çünkü karanlıkta önünüzü göremezsiniz,gitmek istediğiniz yeri,görmek istediğiniz kişiyi ve ulaşmak istediklerinizi bulamazsınız. Sadece uzunca beklersiniz ya da yürümeye çalışıp düşersiniz sürekli. Belki pes etmezsiniz ama içinizden geçenleri de bastıramazsınız çoğu zaman. İşte bende tam olarak böyle zamanlardan birini yaşıyorum...

Hava çoktan kararmış güneş yerini gökyüzünde parlayan yıldızlara ve ihtişamıyla onları selamlayan dolunaya bırakmıştı. Belki gökyüzü karanlıktı ama benim güneşim yanımda duruyordu. Amelia...
Sallanan bir sandalyede üstünde kırmızı ve görünce büyülendiğim balo elbisesiyle uyuyakalmıştı. Yüzündeki o parıltı dolunayın ışıklarıyla daha bir güzel görünüyordu sanki. Oda karanlıktı fakat kapının yanında cılız bir ışık saçan meşale yanıyordu. Pencere hafif aralıktı ve içeriye kulaklarıma fısıldayan bir rüzgar bırakıyordu. Yavaşça doğruldum ve üzerimdeki sargıya baktım. Yaram temizlenmiş,ilaç sürülmüş ve sargıyla kapatılmıştı. Duvarda duran kenarları işlemeli saate baktım, tam 12 yi gösteriyordu. Sessiz bir şekilde yataktan aşağı indim ve Amelia'yı sandalyeden kucağıma alarak onu yavaşça yatağa yatırdım. Tahminimce baloyu biraz ertelemiş,misafirleri dinlenme odalarına aldırmıştı.

Oldukça yorgun görünüyordu. Gözlerini hafifçe araladı.
"D..Darian s..sen iyi misin!?"

"Hemde hiç olmadığım kadar kraliçem "

"Bana ve sevdiklerime bunu yapana gününü göstereceğim!"

"O sevdiklerin arasında bende varım sanıyorum."

"Sen,sen bana yardım edebilecek tek kişisin Darian. Güvenebileceğim tek kişi.."

"Güvenini boşa çıkarmayacağıma söz veriyorum Amelia.. "

Gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Yüzü yavaşça ıslanmaya ve gözleri hafifçe buğulanmaya başladı. Ağlıyordu.. Sakin ve sessizce ağlıyordu. Fakat birden hıçkırarak ağlamaya başladı. Ona tüm gücümle sarıldım. Hıçkırıklarını ve nefesini hissedebiliyordum. Yavaşça bedenimden  ayrıldı ve gözlerimin içine baktı.

"O artık yok Darian.. Carol... O artık yok."

Benimde gözlerimden ufak bir damla yaş yanaklarıma doğru süzülmeye başladı. Ağlıyorduk,ikimizde birbirimize sarılarak ağlıyorduk. Dolunay en tepede duruyordu ve saat 12 yi geçerek geceye doğru ilerliyordu...

Şimdi bize gerçekten bir mucize gerekiyordu. Yaralarımızı sarabilecek kadar güçlü bir mucize...
Misafirlere ne diyecektik ? Carol ölmüştü ve baloyu ertelemiştik. Bunu onlara nasıl açıklayacaktık?

Amelia bana döndü. Gözleri ağlamaktan şişmiş ve kızarmıştı. Artık kan ağlamasından korkuyordum. Ama ona ağlama da diyemiyordum. Onu,kardeşini koruyacağıma söz vermiştim. Fakat sözümü tutamadım.