mafya abilerim "bts"

ZORBALAR

Bugün erken uyanmıştım. Artık okul zamanım gelmişti. Her ne kadar istemesem de okula gitmem gerekiyordu. Saat şuan yediydi okul saat 8 de başlıyordu hızlıca formamı giydim.

Turkiyede okullarda etek giyilmez genelde. Burada giyince bir tuhaf olmuştum. Rahatsız x hissediyordum kendimi.

Saçımı filan düzeltip aşağıya indim.

Demek ki herkesin bugün iş günüydü. Hepsi sofradaydi. Suga bile, genelde o gec kalkardı.

Babam beni görünce gülümsedi bende ona gülümsedim. Her ne kadar geçmişte yaptığı şeyler kötü olsada dünkü konuşmadan sonra anladım ki o gerçekten de beni bulmak istiyordu.

Herzaman ki yerime yani babamın yanına oturdum.

"Günaydın"

Demiştim oda bana demişti.

"Sizlere de günaydın"
Digerkilerine de demiştim ama biri bile tenezzül edip sana da günaydın demedi. Buna bozulsam da kafama takmadım.

Kahvaltı ilk defa sorunsuz geçmişti. Herkes ayaklanmaya başlıyordu.

"Bugün seni ben bırakırdım ama acelem var. Abinler seni bıraksın."

Demişti babam.

"Bizim bugün acelemiz var. Şoförlerden biri götürsün"

Dedi rm ve hepsi daha cevap vermeme izi vermeden çıkıp gitti.

Biliyordum yalan söylemişti. Ama benim işime gelirdi. Onlarla aynı ortamda durmaktan daha iyidir. Babam gelip elini omzuma koydu.

"Biraz zaman tanı onlara."

"Ben zaman tanırım baba. Ama onların beni seveceğini sanmıyorum."

Dedim. Evet üzülüyordum yalan yoktu. Her ne kadar onları sevmiyorum, aynı ortamda bulunmak istemiyorum filan desemde, aslında istiyordum.

Yani tamam bende gurursuz bir kız değildim. Hep onların peşinde kosmayacaktim ama soğuk da davranmayacaktım. Gerisi onlara kalırdı.

"Gel bugün seni ben bırakim."

"Ama acalem var demiştin."

"Ah boşversene. Bir kerede geç gidim ne olacak sanki. Hem sen daha önemlisin. Hadi çantanı al bekliyorum seni"

Bunu demesi ile ona gülümseyip odama çıktım. Çantamı alıp aşağıya indim.

》》》》

Okul eve çok da uzak değildi. Zamanımız olduğu için babamla biraz gezmiştik ve açıkçası eglenmiştim.

Şimdi ise okula gelmiştik. Hiçbir zaman fazla sosyal olan bir insan olmadım, o yüzden biraz da olsa heyecanlanmıştım.

"Müdürün katı en üstte, zaten o sana herşeyi söyleyecektir."

Dedi. Bende ona gülümsedim ve arabadan indim. Bir süre giden arabanın arkasından baktım ve en sonunda okula girme kararı aldım.

Attığım ilk adımdan beri herkes bana bakıyordu. Ben hernekadar umursamamaya çalışsam da olmuyordu.

Hepsi bana bakarak birbirlerine birşeyler söylüyordu. Rahatsız edici bir durumdu ama 1 haftaya filan geçer diye umuyordum.

Hızla okulun içine girdim ve en üst kata çıkmaya başladım. Okul 5 katliydi. Bence fazlaydı bu kadar kat, en üste çıktığım da karşımda ki asansörle bir süre bakıştım.

Salaklığımı bir kenara attım ve müdürün odasını aramaya başladım. Zaten pek oda yoktu bu katta. Büyük ihtimalle öğrenciler kullanmiyordu.