mafya abilerim "bts"

ELVEDA

Yeni kurgu ile geldimmm
Biraz erken oldu ama dayanamadım 😊
Bölümler geç gelebilir çünkü hikaye hala aklım da tam oturmadı. Her an her şey değişebilir.

"B-Ben hala anlayamıyorum. Babam bunca yıl beni bir kez arayıp sormadı bile. Ve simdi onun yanin da yaşamamı mı istiyor?"

Kaldığım kimsesizler yurdunun müdiresi olan Nursena abla ile konuşuyordum. O bu yurdun sadece mudiresi değil di. Bu yurt da kalan her kızın ablası, annesiydi.

Şimdi ise bana babamın beni yanına almak istediğini söylüyordu.

Benim babam bana anlatılana göre aldattığı kadını anneme seçmişti. Ve kısa zaman da annemden boşanıp. Diğer karısının yanına gitmişti.

Annem o zaman bana 2 haftalık hamileymiş.  babama bunu söyleyeceği zaman da aldatıldığını öğrenmiş.

Babam annemden boşandıktan sonra tazminat filan da ödememiş. Annem karnın da benle 6 ay boyunca bir şekilde çalışıp geçinmiş.

Beni 8 yaşına kadar annem büyüttü fakat bana bu olanlardan hiçbir zaman bahsetmedi. Bana babamı ölü olarak gösterdi. Bunların hepsini bana nursena abla söylemişti.

Gerçekleri 8 yaşındayken öğrenmiştim. Annem bir hastalığa yakalandığı için öldü. Babamda beni kabul etmeyince bu yetimhane de kaldım.

Babamdan işte bu yüzden nefret ediyordum. Annemle her ne kadar boşanmış olsa da ona bakması gerekirdi. Maddi durum olarak yardın etmesi gerekirdi ama o bunu yapmadı. Ki babam fakir filan da değilmiş. Güney korenin en zengin iş adamlarından biriymiş.

Annem Türk olduğu için bende turkiyede ki bir yurtta kalıyordum. Her özelliğim ile anneme benziyordum. Turuncu omzumun bir karış asagisin da biten saçlarim vardı.

Badem şeklinde kahverengi gözlerim.

"Kızım bende senin o qdama hiçbir şekilde gitmeni istemem ama 16 yaşındasın ve reşit değilsin. Maalesef seni ona vermekten başka bir seçeneğimiz kalmıyor"

Güney koreye gitmek mesele değildi. Korece biliyorum.annem bana öğretmişti. Ama ben o adamın yüzünü bile görmek istemiyordum.

"Lütfen Nursena abla birşeyler yap ben buradan gitmek istemiyorum"

"Denedim güzelim gerçekten çabaladım ama olmuyor"

Bir süre ikimizde konuşmadık gözümden yaşlar akıyordu istemiyordum gitmeyi ama mecburdum çünkü lanet olsun ki reşit değildim.

"Yarın son günün o yüzden sana ve yakın arkadaşlarına bugünlük izin veriyorum çıkın dolaşın. Akşam xa çok geç kalmamak koşulu ile geri dönün tamam mı. Sana güveniyorum"

Dedi bende başımı sallayıp bizim kızların olduğu odaya gittim. İçeri girdiğim de kızların meraklı bakışları ile karşılaştım.

Gözümden daha fazla yaş akmaya başladı.

"Gidiyormuşum."

Hepsinin bu söylediğim ile yüzü asıldı.

Rüya bu odaya ilk gelenimizdi.
Sonra Eylül geliyordu.
Sonra ben vardım.
En sonda aramıza Ayşe katılmıştı.

Biz dordumuz birbirimizi kardeşimiz gibi görüyorduk. Hepimizin yarası vardı ve biz yaralarımızı birlikte sarıyorduk.

Onları bırakıp gitmek kötüydü.

"Nursena abla bugunu bize özel tatil kıldı. Gideceğim diye istediğimiz gibi dolaşa bilirmişiz"

Ses çıkarmıyorlardı. Çünkü biliyorlardı ne derlerse desinler ben gidecektim... maalesef.

~~~~

Sabahın ilk ışıklarıyla gözleri mi açtım.

Dün cok güzel geçmişti herne kadar gidecek olsam da sanki gitmeyecek misim gibi doyasıya eglenmistik.

Şimdi ise veda vakti geliyordu. Hemen hazırlandım ve kızlarda kalktılar hepimiz hazır olunca ben bavulumu alıp aşağıya inmeye başladım. Okulun önün de bir  taksi vardı bununla  havaalanına gidecektim.

Valizi arkaya koyup bana hüzünle bakan gözlere döndüm.

Kızların hepsi ile teker teker vedalaştım.

"Oraya gidince bizi unutmuyorsun tamam mı?"

"Seni hatta sizi unutmam mümkün mü rüya"

Yüzümde zorla tuttuğum gülümseme ile guvenlikcimiz haydar abiye baktım.

"Çok fazla yaramazliginiz oldu. Özellikle senin yn. Başım senin yüzünden hep belaya giriyordu... ama yinede seni seviyordum be kizim"

Gelip bana sarılınca gözyaşlarımı daha fazla tutamadım.

Gülümseyerek konuşmaya başladım.

"Kurtuldun ya işte benden"

"Yaramazlıklarını özleyeceğim Oralarda dikkat et kendine. Biz her zaman buradayız"

Son olarak de nursen ablaya döndüm. Benim üzerimdeki emeğin haddi hesabı yoktu.

Koşarak ona sarıldım.

"Eğer sana bir şey yaparsa hemen buraya geliyorsun."

Dedi ve yüzümü avuçları içine aldı.

"Sil o gözyaşlarını. Buradan gidiyor olabilirsin ama biz hep buradayız kimsenin sana bir şey yapmasına izin verme. Ve kendini sakin ezdirme. Arkanda biz varız."

Dedi ve alnımdan öptü beni.

Son kez hepsine baktım. Kızlar dayanamadı ve tekrar sarıldılar bana. Eylül ağlamaya başlamıştı bile.

"Yakışıklı erkek bulursan numarasını bana at"

Ayşenin bunu demesi ile hepimiz kahkaha attık. Gider ayak yapmıştı yapacağını.

"Her neyse kendine dikkat et"

"Hepinizi çok seviyorum. Emin olun ki reşit olunca ilk yapacağım şey turkiyeye geri gelmek olacak. O zamana kadar bekleyin olur mu. Hoşça kalın kendinize iyi bakın"

Dedim ve arabaya bindim.