Thorns and Roses

Special Thorn 1

Special Chapter: Agony of the Red Rose

Arlene's Point of View

My body feels numb. Hindi ko alam kung saan pa masakit kasi sobra na. I feel like the veins in my brain is about to pop.

Sa sobrang panghihina ng mga tuhod ko ay napaupo ako sa rooftop kung saan pinatay ko si Angelo na aking nobyo. Hinayaan ko lang na mabasa ako ng ulan. Nakatulala lang ako sa kawalan habang dinadama ang ulan sa aking balat.

Walang laman ang isip ko at nanlalambot ang buong katawan ko. I don't know how to relieve the pain I'm feeling right now. I shut my eyes in anguish.

I'm so tired, I want to go somewhere far. Faraway where no one knows me.

With a trembling legs, I carefully stood up. Dahan-dahan akong naglakad pababa ng rooftop. At wala sa sariling naglakad paalis ng school.

Nang makarating ako sa apartment ko ay umupo agad ako sa aking kama. Ngayon nag-react ang katawan ko sa lamig ng ulan kanina. Napaubo ako nang malakas. Umubo ako nang umubo. Nang magsawa akong umubo ay tumulala ako.

Pagkatapos ng ilang minuto kong pagtulala ay isa lang ang naisip ko. Pagkatapos ko Siyang talikuran ng ilang taon ay gusto kong humingi ng tulong sa kanya at manghingi ng tawad.

"Diyos ko, Diyos ko. . . patawarin Niyo po sana ako sa aking mga kasalanan."

Napaluhod pa 'ko sa sahig habang inuulit-ulit ang mga katagang iyon. Pinagdikit ko pa ang aking mga kamay.

Pinaparusahan na 'ko ng Diyos sa mga kasalanan na nagawa ko.

In one snap, all of the painful memories that I have flows like a river in my head. Kahit anong gawin ko ay ayaw tumigil ng utak ko. Napasabunot ako sa aking buhok.

Sinabunutan ko ang aking sarili at nagbabakasakaling tumigil ang mga memoryang iyon. Pero hindi tumigil, mas lalong lumalala.

It haunts me.

Humarap ako sa pader at inuntog ang aking ulo. Kahit anong gawin ko ayaw mawala sa utak ko ang mga put*nginang memorya kung paano ko pinatay ang ama ko at aking nobyo.

Natauhan lang ako nang may parang tumulo na likido sa noo ko. Kinapa ko ang aking noo. Tama ako, it's blood. Natawa ako nang bahagya. Pinunas ko ang dugo sa crop top na suot ko at dahan-dahang tumayo.

I walked slowly around the apartment. Nang makakita ako ng isang matulis na bagay ay dali-dali ko itong kinuha. Tinaas ko ito at tinitigan ang blade. At first, I couldn't see it properly because of the dim light. Pero habang tinitignan ko ito ay nagiging malinaw sa 'kin.

It's scissors. Kamukha ng pinangsaksak ko kay. . . .

Third Person's Point of View

Tinititigan ni Arlene ang gunting habang nakangisi. Wala sa sariling itinutok niya ang gunting sa kanyang leeg. Tumatawa-tawa siya habang nakapikit.

Bigla na lang siyang tumigil sa pagtawa at binato ang gunting na hawak niya. Bigla na lang siyang umiyak at sinabunutan ang kanyang sarili habang ngumangawa.

Sumandal siya sa pader at nagpadausdos. Nakasalampak siya habang hawak pa rin ang kanyang buhok. Inuntog niya ang kanyang ulo sa pader na sinasandalan niya.

Ilang minuto niyang ginawa iyon. Tumigil siya at bigla na lang tumayo. Umupo siya sa harap ng kanyang laptop at binuksan ito. Habang bumubukas ang laptop ay tumayo siya at nagpunta sa ref. Kumuha siya ng wine at stemware. Nilapag niya ang mga iyon sa tabi ng kanyang laptop.

Nang bumukas ang laptop niya ay sinimulan niyang mag-type nang mag-type. Habang nagta-type siya ay pinupunasan niya ang mga dugo sa kanyang ulo na walang tigil ang pag-agos.

Kahit puro dugo ang kanyang mga daliri ay ipinagpatuloy niya pa rin ang pagta-type. Nagta-type siya na parang galit na galit sa laptop na gamit niya.

Puro dugo na ang kamay at laptop niya pero wala tuloy-tuloy pa rin siya. Habang nagta-type siya ay lumalagok siya ng wine.

Nang matapos siya ay sumandal siya sa upuan at ininom ang kaunting wine sa baso niya. Binato niya ang lalagyan ng wine ume-echo sa buong apartment ang maingay na pagkabasag nito.

"I can't die. I need to write many stories because I'm a writer."

yeojacosmos