Thorns and Roses

CHAPTER ONE

Arlene's Point of View

“Pasensya na, pasensya na sa lahat. I'm sorry sa nangyari na, sa nangyayari ngayon, at sa mangyayari pa lang. Pasensya na talaga. Gagawin ko ang lahat. Ang lahat ng aking makakaya. I'll make you think of me.”

He stepped closer to me. I took a step back. He looked at me with pain in his eyes. Yumuko siya nang panandalian. Inangat niya rin agad ang kanyang mukha. He formed a smile. Halatang-halata na peke ang ngiting iyon.

“Sorry, sorry kasi gusto pa rin kita. Pasensya na dahil kahit anong gawin ko ikaw pa rin ang gusto ko,” he whispered while walking towards me.

I froze. Unti-unti niyang binaba ang kanyang mukha para magpantay ang aming mga mukha. Ang tanging naririnig ko lang ay ang tibok ng aking puso. It's deafening! Ngayon lang tumibok nang ganito kabilis ang puso ko.

Hindi ko alam ang gagawin ko, gusto kong tumakbo palayo sa lugar na 'to kaya lang nanginginig ang mga tuhod ko. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko kaya sinampal ko siya.

No! Mali! Sh*t erase erase! She will not slap him! Her character is not a violent person, I never created one. Hinding-hindi ako gagawa ng isang bayolente na karakter sa aking mga libro.

I erased the last paragraph and created a new one.

Hindi ko alam ang gagawin ko, gusto kong tumakbo palayo sa lugar na 'to kaya lang nanginginig ang mga tuhod ko. There's one thought that came into my mind.

I grabbed his face and I crashed my lips into his. I kissed him passionately. I moved my body towards his. He grabbed my waist. That turned me on.

I yawned. Finally! I clicked the publish button to upload the chapter. Marami na agad ang nag-view sa chapter na kakagawa ko at kaka-upload ko pa lang.

I mean, why do they want to waste their time in reading romance stories. Sa tingin ba nila a guy like him exist in real life?

Or maybe they want to have a relationship like that?

Oops! Sorry, walang ganon. I don't believe in true love. I stretched my arms and yawned again. Inubos ko na ang chips na kinakain ko. Kapag kasi ngumunguya ako habang nagta-type o nagsusulat ng storya ay mas nagfa-function ang utak ko.

Yes, I'm a writer. Isa akong manunulat kasi. . . kasi wala lang? Hindi ako nakapagtapos ng pag-aaral kaya wala akong stable na trabaho. Nagkakaroon naman ako ng income sa pagsusulat ng mga novel kaya okay na 'to.

And I don't need a degree to be a writer. I just need to write and write and write. Magugulat na lang ako na nakatapos na 'ko ng isang nobela na may seventy thousand words.

That's my first novel, the one with more than seventy thousand words.

Speaking of that novel. I checked my profile in one writing platform. Which is the only platform that I'm using when I'm uploading a story. I currently have three complete novels and one ongoing.

The first novel that I created just reached three million reads. Wow! That's a lot of readers, and a lot of money too. Paid story siya kaya nagkakaroon ako ng pera dahil sa mga readers.