Mr. Left (Mr. Series #2)

Chapter 29

Nagising ako nang maramdaman kong dadalahitin ako ng ubo. Tumayo kaagad ako at dumeretso sa kusina. Kumuha ako ng tubig at ininom ko iyon upang tumigil ang ubo ko.

"Bakit ka kasi natulog sa sahig?" Nasamid ako nang marinig ko ang boses ni Jhon Rey. Nakita ko siyang nakatayo sa may pintuan ng kwarto. "Ayaw mo ba akong katabi matulog?"

Iniwasan ko ang mga tingin niya at ipinagpatuloy ang pag-inom ng tubig. Naramdaman kong naglakad siya papunta sa akin.

"Gutom ka na ba? Magluluto na ako ng almusal natin," matabang kong sagot at hindi ko na pinansin ang mga tanong niya. Naghanap ako ng lulutuin mula sa refrigerator.

"May sakit ka ba?" Iniharap niya ako sa kaniya at sinipat ang noo ko. Umiwas ako ng tingin.

"Bakit namamaga 'yang mga mata mo?" puno ng pag-aalala niyang tanong sabay hipo sa mata ko.

"Nothing. Just take a seat there. I'll prepare some breakfast for you," I responded, avoiding the conversation. Inalis ko ang mga kamay niya mula sa akin.

"May problema ka ba? Masama ba ang pakiramdam mo?" patuloy niyang tanong.

"Hindi. Huwag mo na akong tanungin." Napaubo ako. Naramdaman ko ang paghagod niya sa likod ko.

"Bakit ka kasi doon natulog?" He sounds so worried about me, and that melts my heart, but I still remember what happened last night, which made me distance myself somewhat from him. I need some time to think.

"Nasanay kasi akong mag-isa," sagot ko na lamang para hindi na siya magtanong pa. 

"O-okay." Inalis niya ang kamay niya sa likod ko. "Anong lulutuin mo? Can I help you?"

"No, I can do this," I said.

"Are you sure?"

Tumango akong muli bago tumingin sa ref upang maghanap ng pwede naming maging almusal. Mabuti na lang may laman ito kahit papaano. Kumuha na lang ako ng itlog at hotdog.

"Hey, I'm sorry, I was drunk yesterday. We couldn't celebrate your birthday. Should we go out today instead?" he asked. Muli ay napaubo ako kaya hindi ko nasagot ang tanong niya.

"Hey, are you sure you're okay? I'm getting a little concerned about the way that you cough." Lumapit siyang muli sa akin at hinagod ang likod ko. Binigyan niya rin ako ng tubig na hindi malamig.

"I told you I'm fine," sambit ko tsaka iniwas ang tingin sa kaniya. Hindi ko siya kayang tingnan. Pakiramdam ko, malilimutan ko lang lahat ng nangyari at narinig ko kagabi dahil agad ko siyang mapapatawad. Baka ma-consider kong lasing lang siya kaya niya nasabi 'yon.

"Hey, did you just avoid my gaze?"

Tumingin ako sa kaniya saglit bago sumagot. "No."

I saw him frowned. "Hey, are you mad at me?"

Umiling ako at muling bumalik sa pagluluto. "No."

"Are you sure?"

"Yeah."

"Then, can you tell me at least why your eyes are swollen? Did you cry?"

"No, I didn't," I replied as I tried to contain myself. He was so full of questions today, and it irritates me somehow. I can't understand why he's so clingy today.

"Why are you being so cold today towards me? May nagawa ba akong mali?"

"Wala. Can you stop asking? I can't focus here."

"Is this because of pregnancy hormones why you're acting like this?"

"Probably."

I heard him sigh.

Lumapit siyang muli sa akin. "What are you preparing? Can I help?"

Ako naman ang napabuga. Bakit parang ang kulit niya ngayong araw? Lasing pa ba siya?

"Can you please stop bothering me? You can just sit there," saad ko. Muli ay kumunot ang noo niya na para bang nauubusan na rin ng pasensya sa pagtulak ko sa kaniya palayo.

Can he just act normal? Kung plano niyang magpakasal sa iba after ours, why bother acting like this? He can totally ignore me. Why make me fall even harder?

"May nagawa ba akong mali, Sheen May?" puno ng pagsusumamo niyang tanong. "I've been asking you so many times. You have informed me that you do not want me to be concerned about you, but you continue to put me in situations where I must be concerned."

I exhaled. I don't know what to say anymore.

"May nasabi ba akong hindi maganda kagabi habang lasing ako?" Umiling ako. "Then, why do I feel like you're distancing yourself?"

Muli ay umiling ako. "You're over-reacting. I just want to cook for you but you keep on asking questions that's why I can't seem to focus on what I'm doing," paliwanag ko sa kaniya.

Bumagsak ang balikat niya na para bang inaako na ang pagkatalo sa sagutan naming dalawa. "Alright. I leave you alone. You can call me if you need me. I'll be there on the table," sambit niya bago bumalik sa upuan.

Ibinalik ko nang muli ang atensyon ko sa pagluluto. Sa wakas nilubayan niya na ako.

Naalala ko na naman ang pag-uusap namin kagabi. Natatandaan niya kaya ang sinabi niya or he was so drunk to remember it all? Samantalang ako, parang nakaukit sa puso ko na parang sugat ang mga salitang binitawan niya kagabi. So they were planning to get married after this. Possible nga na magdivorce kami after this year or maybe next year. Lalo't malaki na ang progress ng company ng bawat pamilya namin. I was just thinking if my father will be happy when he learn about this. Sabagay, ayaw niya naman talaga si Jhon Rey para sa akin. Ako lang naman 'yong nagpipilit sa sarili ko para sa kaniya.

I heaved a sigh. There is a part of me that is thankful for what took place last night because, at the very least, I now know my place. At least alam ko na ang tingin ni Jhon Rey tungkol sa set up na ito. Masyado akong umasa dahil sa mga kilos niya at sa mga salitang binitawan niya sa akin. Pawang kasinungalingan pala lahat.

What should I do? Should I distance myself o sabayan ko siya sa ginagawa niya? He told me he's doing this for the sake of our family's business. Should I do that also?

A sigh let out from my lips again.Maybe that was why I ran into Quency in the wedding library on that particular day. I thought they already broke up. Kasinungalingan lang din ba iyon? Were they still in touch with one another? Again, if that's the case, there's nothing that I can do about it. We're just married on paper.

Tinapos ko na lang ang pagluluto ko tsaka ko inilagay sa table para makakain na si Jhon Rey. Ipinagsandok ko rin siya ng pagkain bago ako umupo sa dulo.

"Hey, why are you sitting there?" Nakatingin siya sa akin na para bang naaasar na.

"I just want to sit here," sagot ko.

He wore an expression of disapproval. I was able to plainly observe the tightening of his jaw, which gave the impression that he was attempting to prevent himself from being upset with me.

"Sheen May, I'm getting pissed off. I'm trying to understand you but why are you acting like this? You're pushing me away like I got a disease."

"You're over-reacting," I stated.

"I am!" Nagulat ako nang sumigaw siya at tumayo. Naglakad siya papunta sa akin. Napalunok ako. Bakas sa mukha niya ang inis. "I don't understand why you're being like this sa unang araw natin bilang mag-asawa! Are you doing this on purpose to make me mad?!"

Nagulat ako nang hawiin niya ang pinggan ko kasabay ng pagbuhat niya sa akin papunta sa ibabaw ng table.

"W-what are you doing?" I stuttered. I gulped as I saw him being so aggressive.

"I've been asking you so many times what's your problem with me but you're too hardheaded to tell me," he ranted.

Nagulat ako nang marahas niyang hawakan ang ibabang parte ng pagkababae ko.

"S-stop it, J-jhon Rey," I sobbed.

"Do you need me to do this so you can tell me what the problem is?"