|| ရွန္ဝူလမ္းမႀကီးေပၚမွ အံ့မခန္း ၾကက္သီးထဖြယ္ရာအျဖစ္အပ်က္ [ အပိုင္း ၂ ] ||
အဲဒီကေလးဟာ ခုႏွစ္ ႏွစ္ ၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ။ အေတာ္ေလး ပိန္ႀကဳံလွီၿပီး အေကာင္ေသးေသးေလးရယ္ ။ ဒီေလာက္အျမင့္ႀကီးဆီက ျပဳတ္က်လာခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြဟာ အခုမွ ေမြးဖြားလာတဲ့ တိရိစာၦန္ငယ္ေလးရဲ႕ ေျခလက္ေတြလို ထိန္းခ်ဳပ္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုန္ယင္ေနတယ္ ။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔ေခါင္းမွာ ရႈပ္ပြေပြလီေနေအာင္ ပတ္ခ်ည္ထားတဲ့ပတ္တီးေတြၾကားက အနက္ေရာင္မ်က္လုံးတစ္လုံးဟာ ျပဴးျပဴးေလး ေပၚထြက္ေနၿပီး အဲဒီမ်က္ဝန္းထဲ ဆီးႏွင္းျဖဴေရာင္ပုံရိပ္ဟာ အေရာင္ျပန္ဟပ္ထင္ေနကာ တျခားဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့ဟန္နဲ႔ သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ ။
ပတ္ဝန္းက်င္တခြင္မွာ ပင့္သက္ရႈိက္သံေတြ ၾကားလာရတယ္ ။ ရွဲ႕လ်န္ဟာ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ႏွလုံးသားက ေခ်ာက္နက္ထဲ ျပဳတ္က်သြားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္ ။ သူနဲ႔ မနီးမေဝး ေျမျပင္ေပၚမွာ ေ႐ႊေရာင္အရာဝတၱဳတစ္ခုကို သူ႔မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းကေန လွမ္းျမင္လိုက္တယ္ ။
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖုံးအုပ္တပ္ဆင္ထားခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးဟာ ျပဳတ္က်ေနခဲ့ၿပီ ။
ရွဲ႕လ်န္ဟာ ရွန္ဝူလမ္းမႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာ ဆင္းသက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခမ္းအနား စီတန္းလွည့္လည္သူေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ မီတာေပါင္းမ်ားစြာမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္တယ္ ။ စီတန္းလွည့္လည္မႈဟာ ဒီေလာက္ေဝးေဝးထိ ေရာက္မလာခဲ့ေသးဘူး ။ စနစ္တက် ခ်ီတက္ေနတဲ့ စစ္သည္ေတာ္ေတြဟာ ႐ုတ္တရက္ ႐ုတ္႐ုတ္သည္းသည္းေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ။ ပန္းက်ဲေနတဲ့ နတ္မိမယ္ေတြဟာလည္း ထိတ္လန႔္ ေၾကာင္အမ္းသြားၾကသလိုပဲ ။ ေ႐ႊေရာင္လွည္းယာဥ္ေတြဟာ ရပ္တန႔္ကုန္ၿပီး ျမင္းျဖဴေတြဟာ ခြာေတြကို ေဆာင့္နင္းကာ အထိတ္တလန႔္ ဟီကုန္တယ္ ။ ႀကိဳးတပ္ တူရိယာေတြနဲ႔ ဗ်ပ္ေစာင္းေတြရဲ႕ တီးခတ္မႈေတြဟာ သံစဥ္လြဲေခ်ာ္ကုန္ၿပီး စည္းဝါးမကိုက္ ကို႔ယို႔ကားယားေတြ ျဖစ္ကာ တခ်ိဳ႕က ဆက္တီးေနၾကၿပီး တခ်ိဳ႕က ရပ္ကုန္ၾကတယ္ ။ သူတို႔ရဲ႕ စီတန္းလွည့္လည္မႈကို ျပန္လည္ညႇိႏႈိင္းအစီအစဥ္က်ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကပဲ အေျခအေနတစ္ခုလုံးဟာ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ ဗရမ္းဗတာေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္ ။ လမ္းရဲ႕ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဆီက လူအုပ္ေတြဟာ ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေသးဘဲ မွင္သက္မိေနၾကတုန္း ျဖစ္ေပမဲ့ နန္းျမင့္ ေမွ်ာ္စဥ္ထက္က ရွန္းလာ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ကေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္းထရပ္လိုက္ကာ သူ႔သားေတာ္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ အာ႐ုံစူးစိုက္ထားတယ္ ။
