|| ေဒါသစိတ္မႊန္ေစရန္ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေသာ ပုလဲနီေပ်ာက္ဆုံးမႈ [ အပိုင္း ၄ ] ||
ရွဲ႕လ်န္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္ ။
" ဘာေၾကာင့္ သားေတာ္ေသာက္လို႔မရတာလဲ ?"
မိဖုရားႀကီးဟာ ေက်ာက္စိမ္းခြက္ငယ္ေလးကို သူ႔ဆီကေနလွမ္းယူလိုက္ၿပီး အထဲက အရည္အနည္းငယ္ကို သူမရဲ႕ လက္ကိုင္ပဝါေပၚ စြတ္လိုက္ကာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚ အႀကိမ္အနည္းငယ္ေလာက္ အသာအယာ ဖိတို႔လိုက္တယ္ ။
" ထိုက္ေခ်ာင္းေတာင္က တေလာေလးကပဲ လတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီးေတြ ပို႔လိုက္တယ္ေလ.. မယ္ေတာ္က ခ်ယ္ရီသီးမႀကိဳက္ေပမဲ့ သူ႔ကို အႏွစ္လုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ဖို႔ သုံးလို႔ရတယ္ဆိုလို႔ နည္းနည္းလုပ္ၿပီး စမ္းၾကည့္ေနတာ.. အမ်ားႀကီးသုံးစရာမလိုဘူးဆိုေတာ့ အခုပဲ သြန္ပစ္ေတာ့မလို႔ ဒါေၾကာင့္ သားေတာ္ေသာက္လို႔မရဘူးလို႔ေျပာတာ !"
ရွဲ႕လ်န္က ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ပဲ နားေထာင္ေနရင္းက တစ္ေန႔က ကိစၥကို သူ႐ုတ္တရက္ ျပန္အမွတ္ရမိသြားတယ္ ။ မုခ်င္ရဲ႕ မိခင္ဟာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ ခ်ယ္ရီသီးစားႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူခဲ့သလို မုခ်င္ကိုယ္တိုင္ဟာလည္း အနည္းငယ္မွ် ခူးယူမိတာကို အႏိုင္က်င့္ခံခဲ့ရေသးတယ္ ။ ဒါက သိပ္ကို ထိလြယ္ရွလြယ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္တာေၾကာင့္ မုခ်င္အေနနဲ႔ ဒါမ်ိဳးကို နားေထာင္ေနရတာ အဆင္မေျပျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္လို႔ ရွဲ႕လ်န္စိုးရိမ္မိတယ္ ။ ဒါနဲ႔ သူၿပဳံးရင္း စကားလႊဲလိုက္တယ္ ။
" ဒါဆို သားေတာ္စားစရာ ဘာရွိလဲ ?"
မိဖုရားႀကီးက သေဘာတက်ရယ္ေမာလိုက္ရင္းေျပာတယ္ ။
" ၾကည့္ ေျပာပုံက တျခားသူေတြၾကားရင္ ဒီမယ္ေတာ္က အငတ္ထားတယ္လို႔ ထင္ေနေရာ့မယ္.. ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေတာ္အစားေ႐ြးတဲ့ ဒီကေလးကို မယ္ေတာ္မယ္ ဘယ္လိုမွ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္ေအာင္ ေကြၽးမရႏိုင္ခဲ့ဘူး.. ေတာင္ေပၚသြားၿပီးကတည္းက သားေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးပိန္သြားတာ.. ဒီေန႔ေတာ့ မယ္ေတာ္ေကြၽးတာ အကုန္စားရမယ္ ေခ်းမမ်ားရဘူး ဒါပဲ !"
သားအမိႏွစ္ေယာက္ တစ္ခဏမွ် စကားစၿမီေျပာၾကၿပီးေနာက္ မိဖုရားႀကီးက ေကာင္းကင္ဘုံ ပူေဇာ္လွည့္လည္ပြဲေန႔က ကိစၥကို ေျပာရင္း စိုးရိမ္ပူပန္စြာနဲ႔ ေမးတယ္ ။
