|| ေဒါသစိတ္မႊန္ေစရန္ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေသာ ပုလဲနီေပ်ာက္ဆုံးမႈ [ အပိုင္း ၁ ] ||
အဲဒီအခ်ိန္ ရွဲ႕လ်န္ေနာက္မွာ ဒူးေထာက္ထားတဲ့ ဖုန္းရွင့္က ယတိျပတ္ဝင္ေျပာတယ္ ။
" အရွင့္သားက ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ကတည္းက အေသအခ်ာ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္ !"
အားလုံးရဲ႕ မ်က္လုံးအစုံေတြဟာ ဖုန္းရွင့္ေပၚကို က်ေရာက္ကုန္တယ္ ။ သူက ဆက္ေျပာတယ္ ။
" အခုတေလာ ေကာင္းကင္ဘုံလွည့္လည္ပြဲအတြက္ အရွင့္သားက ေတာ္ေတာ္ေလး အာ႐ုံႏွစ္ထားခဲ့တာပါ... လွည့္လည္ပြဲအတြင္း က်န္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို မေျပာင္းလဲပဲနဲ႔ တကယ့္ နတ္မင္းတစ္ပါး ဆင္းသက္လာဟန္မ်ိဳး သ႐ုပ္ျပဖို႔အတြက္ ခံတပ္ေမွ်ာ္စင္ေပၚကေန ခုန္ခ်မယ္ ဆိုတဲ့ သာမန္ထက္ထူးျခားတဲ့ အႀကံတစ္ခုကို မေန႔ကပဲ သူ႐ုတ္တရက္ ရလာပါတယ္... အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရွင့္သားက အစမ္းေလ့က်င့္မႈေတြ လုပ္ေနဆဲ အခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူထြက္ခြာလို႔မရပါဘူး... ဒါေၾကာင့္ သူက မုခ်င္ကို ေစလႊတ္ၿပီး ပုေရာဟိတ္ႀကီးဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံခိုင္းခဲ့ပါတယ္ !"
သူေခါင္းေမာ့လိုက္ခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေဒါသအရိပ္အေရာင္ေတြ သိသိသာသာကို ျမင္ေနရတယ္ ။
" မုခ်င္ျပန္လာတဲ့အခါ ပုေရာဟိတ္ႀကီးကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အရွင့္သားကို ေျပာပါတယ္.. ဒါေၾကာင့္ အရွင့္သားက ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီ အထင္နဲ႔ ဒီကေန႔ သ႐ုပ္ျပမႈကိုျပဳလုပ္ခဲ့တာပါ.. ဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ဘာမွမသိပဲ ျဖစ္ေနၿပီး လွည့္လည္ပြဲေတာင္ ပ်က္ေတာ့မလို ျဖစ္ရတာလဲ ?"
က်င့္ႀကံသူအားလုံးဟာ အခ်င္းခ်င္းတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္ ။ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ေမးတယ္ ။
" ဒီကိစၥကို ဘယ္သူသိလဲ?"
အျခားေသာ လက္ေထာက္ပုေရာဟိတ္ေတြက ေခါင္းခါၾကၿပီး သူတို႔ဘာမွ မသိေၾကာင္း ျငင္းဆိုၾကတယ္ ။ ပုေရာဟိတ္ႀကီးဟာ မုခ်င္ဖက္လွည့္လာတယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက မႈန္မႈိင္းမႈိင္းအမူအရာဟာ အခုေတာ့ ေဒါသထြက္ဟန္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္လာၿပီး ေျပာတယ္ ။
