|| ေဒါသစိတ္မႊန္ေစရန္ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေသာ ပုလဲနီေပ်ာက္ဆုံးမႈ [ အပိုင္း ၅] ||
ရွဲ႕လ်န္က ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တယ္ ။
" မေၾကာက္ပါနဲ႔ ! ငါမင္းကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ! မင္းဒဏ္ရာေတြကို ၾကည့္ေပးမလို႔ပါ!"
ဒါေပမဲ့ ကေလးငယ္က သူ႔ေခါင္းကို အတင္းအုပ္ထားၿပီး မ်က္ဆံနက္နက္နဲ႔ မ်က္လုံးေလးတစ္လုံးသာ ထုတ္ေဖာ္ထားကာ ထိတ္လန႔္ တုန္လႈပ္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ထိတ္လန႔္ တုန္လႈပ္မႈဟာ သူအ႐ိုက္ႏွက္ခံရမွာကို ေၾကာက္႐ြံ႕တာမ်ိဳးနဲ႔ မတူဘဲ တျခား တစ္စုံတစ္ရာကို ေတြ႕ရွိသိျမင္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနဟန္တူတယ္ ။
အဲဒီမ်က္လုံးေလးတစ္လုံးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးတစ္စြန္းတစ္စကို ၾကည့္ရင္း ဒီကေလးကို သူ တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႕ခဲ့ဘူးသလိုလိုပဲလို႔ ႐ုတ္တရက္ ေတြးမိၿပီး ရွဲ႕လ်န္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ေမွးက်ဥ္းသြားမိတယ္ ။ ခ်ီ႐ုံက သူ႔ရဲ႕ အင္မတန္ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနတဲ့ အမူအရာကို ၾကည့္ရင္း ရွင္းျပတယ္ ။
" ဝမ္းကြဲေနာင္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕စံ ! အဲဒီမေသမ်ိဳးေလးက တစ္ေန႔က သင့္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္လွတဲ့ အခမ္းအနားကို ပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က သင္ အမ်က္ေျပရေအာင္ကူလုပ္ေပးတာ ! စိတ္မပူပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ ! သူမေသႏိုင္ပါဘူး !"
အေသအခ်ာပဲ ။ သူ႔လက္ထဲ ေပြ႕ထားတဲ့ ဒီကေလးဟာ ေကာင္းကင္ဘုံ နတ္ဘုရားေတြကို လွည့္လည္ပူေဇာ္တဲ့ ရွန႔္ယြမ္ပြဲေတာ္ေန႔က ခံတပ္တံတိုင္းေပၚကေန ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့ ကေလးပဲ ။
ရွဲ႕လ်န္သူ႔ကို ရင္းႏွီးသလို ခံစားရတာ အံ့ဩစရာမဟုတ္ေတာ့ ။ ဒီကေလးေလးဟာ မေျပာင္းမလဲ အဲဒီတစ္ေန႔က ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ႐ိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ တ႐ြတ္ဆြဲ ခံထားရတာေၾကာင့္ အရင္နဲ႔ မတူ ပိုၿပီး ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနကာ တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေတာင္ မထင္ရေတာ့ဘူး ။ ရွဲ႕လ်န္ဟာ သူ႔ေဒါသေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္ ။
" ငါ အမ်က္ထြက္ေနတယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ !!!!????? ဒီကေလးနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ? သူအျပစ္မွ မဟုတ္တာပဲ!!!!"
