|| ပုယိုး ေတာအုပ္ေျမေပၚမွ လူမ်က္ႏွာကပ္ေရာဂါ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္ပြားျခင္း [ အပိုင္း ၂ ] ||
ဒါက နည္းလမ္းမက် မမွန္ကန္တာ အသိသာႀကီးပဲ ။ ဘာေၾကာင့္ဆို ရွန္ဝူလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးလႊားေသာင္းက်န္းသြားတဲ့ ပထမဆုံး ေရာဂါသည္က က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္ေလ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ သေဘာတရားကို စံျပဳလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ။
လူမ်က္ႏွာကပ္ေရာဂါ ကူးစက္ခံရတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ အျခား စစ္သားေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သူတို႔ၾကားမွာ ဘာေတြကြာျခားေနလဲ ။ ရွဲ႕လ်န္က ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ အမ်ားႀကီးကို စဥ္းစားေတြးေတာၿပီး သူ႔ရဲ႕ ခန႔္မွန္းခ်က္ေတြကို စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္ရႈေထာင့္က ၾကည့္ၾကည့္ သူတို႔ဟာ အျခားသူေတြထက္ သိသိသာသာ ကြာျခားေနတဲ့ အရာမ်ိဳး ရွိမေနခဲ့ဘူး ။ ကူးစက္ခံရတဲ့ ေရာဂါသည္တိုင္းဟာ သူတို႔ပုံပန္းသြင္ျပင္ ၊ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစား ၊ အဆင့္အတန္း ၊ ပင္ကိုစ႐ိုက္ေတြဟာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ အမ်ိဳးစုံစြာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စံသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုေပၚမွာ ေကာက္ခ်က္ေရးဆြဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။ ေရာဂါကူးစက္ခံရသူေတြဟာ တကယ္ပဲ ကူးခ်င္တဲ့သူ ကူးတာမ်ားလား ?
ရွဲ႕လ်န္က သူ႔ဟာသူ တိုးတိုးေရ႐ြတ္ေနတယ္ ။
" လူမ်က္ႏွာကပ္ေရာဂါ ျပန႔္ပြားတာ ရပ္တန႔္ဖို႔ စစ္သည္ေတြ ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ ? တစ္နည္းေျပာရရင္ သူတို႔က သာမန္ျပည္သူေတြထက္ ဘာမ်ားပိုလုပ္ေလ့ရွိ..."
အဲဒီအေတြးထိ ေရာက္လာတဲ့အခါ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္လာၿပီး မ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေရာ္သြားေတာ့တယ္ ။ သူအသံဟာ ႐ုတ္ျခည္းရပ္တန႔္သြားတာကို ၾကားတဲ့အခါ ဖုန္းရွင့္က ေမးတယ္ ။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ အရွင့္သား ? တစ္ခုခုစဥ္းစားမိလို႔လား ?"
ရွဲ႕လ်န္ တကယ္ပဲ တစ္စုံတစ္ရာကို စဥ္းစားမိလိုက္တာျဖစ္တယ္ ။ သူဟာ ယုတၱိယုတၱာရွိတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုကို ေတြးမိလိုက္တာပဲ ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ အဲဒီအရာဟာ ထိတ္လန႔္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။
