|| ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး ||
ဒါဟာ ျပည္သူေတြ သူ႔အတြက္ ထုလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ပထမဆုံး နတ္႐ုပ္ထုေတာ္ ျဖစ္ၿပီး အံ့ခ်ီးေလာက္ေအာင္ အခမ္းနားဆုံးေသာ နတ္႐ုပ္ထုေတာ္ပဲ ။
အတိတ္တုန္းကသာ သူ႔ကိုယ္သူ အဲဒီပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ျမင္မိခဲ့ရင္ ရွဲ႕လ်န္ဟာ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ရာ ရွိေနတယ္လို႔ ေတြးေတာမိမွာ မဟုတ္ဘဲ အလြယ္တကူ အသာအယာ လက္ခံလိုက္မိမွာပဲ ။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္ တဒဂၤေလးမွာ အဲဒီ ေ႐ႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္လက္ ၿပိဳးျပက္ေနတဲ့ ဧရာမ႐ုပ္ထုေတာ္ႀကီးဟာ မရင္းႏွီးဘဲ သူစိမ္းတစ္ရံဆံလြန္းလွၿပီး စိတ္ထဲ ထိန္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ဘဲ ေတြးလိုက္မိတယ္ ။
[ ဒါ တကယ္ပဲ ငါလား ? ]
တစ္ဖက္မွာေတာ့ ဖုန္းရွင့္နဲ႔ မုခ်င္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ သီးျခားစီခြဲသြားၾကရင္း ရွာမေတြ႕ဘဲ ပိတ္မိေနသူေတြ က်န္ရွိမရွိ စစ္ေဆးေနၾကတယ္ ။ ရင္တြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ မေရမရာရႈပ္ေထြးမႈ အရိပ္အေရာင္ေလးဟာလည္း လွ်င္ျမန္စြာပဲ လြင့္ျပယ္သြားၿပီး လူအုပ္ဟာ ေနရာတက်ျဖစ္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း ရွဲ႕လ်န္တစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာရစြာ နဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္ ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီထြက္သက္ကေလး ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရႈမထုတ္ရေသးခင္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ေလးလံလြန္းတဲ့ အေလးခ်ိန္တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရၿပီး ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး တင္းက်ပ္သြားတယ္ ။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ အဲဒီ ေကာင္းကင္ပုထိုးေတာ္ႀကီးဟာ ျမင့္လည္းျမင့္ ေလးလည္း ေလးလြန္းတာ အမွန္ပဲ !
နတ္႐ုပ္ထုေတာ္ႀကီးဟာလည္း ဝန္ကို အားသြန္ခြန္စိုက္ထမ္းထားရပုံေပၚတယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ အနည္းငယ္ တုန္ယင္ေနၿပီး သူ႔ေျခေထာက္အစုံဟာ ေျမႀကီးထဲ နစ္ဝင္သြားကာ ႀကီးမားလြန္းတဲ့ ေ႐ႊကိုယ္ေတာ္ဟာလည္း ဖိအားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေကြးၫႊတ္လာတယ္ ။ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးတစ္ခုတည္းသာလွ်င္ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနခဲ့တယ္ ။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ ရွဲ႕လ်န္ဟာ ေနာက္ထပ္ မႏၲာန္တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း စီရင္လိုက္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ မႏၲာန္ခ်ၿပီးခ်ိန္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံးဟာ ေလးလံလို႔သြားတယ္ ။ ေ႐ႊ႐ုပ္ထုေတာ္ဟာ ျပန္တည့္မတ္မသြားသလို ပိုလို႔ေတာင္ အဖိခံလိုက္ရၿပီး ဆက္ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့သလို ထင္ျမင္ရတယ္ ။
