|| ေႏြးေထြးယုယ သမုဒယေျမေပၚဝယ္ ေ႐ႊကိုယ္ေတာ္ဟာ ရမၼက္ကို ျပင္းထန္စြာ ဖိႏွိပ္ခ်ိဳးႏွိမ္တယ္ [ အပိုင္း ၁ ] ||
အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားတယ္ ။
" ဘာလို႔လဲ?"
ရွဲ႕လ်န္က ေကာင္ေလး ပီႏူေတြကို သတ္ျဖတ္စဥ္က လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ခုတ္ခ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ဓားေရးအကြက္အနည္းငယ္ကို တစ္ခ်က္မွ် ကစားျပရင္းေျပာတယ္ ။
" မင္း အဖ်ားေမာ့ဓားရွည္ တစ္ခါမွ မသုံးဖူးဘူး မဟုတ္လား? မင္းက ႐ိုး႐ိုးဓားရွည္ကိုင္ေပမဲ့ ဓားရွည္က ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေနတယ္.. ခုတ္ခ်က္ေတြျမန္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းတယ္ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္း တြန႔္ဆုတ္ေတြေဝေနသလိုလိုနဲ႔ အကြက္မေပၚဘူး... မင္းတကယ္လို႔ အဖ်ားေမာ့ ဓားရွည္ကို မသုံးဖူးေသးဘူးဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခါက် သုံးၾကည့္ ..အဲဒါနဲ႔ဆို မင္းပိုၿပီး အစြမ္းထက္လာမယ္လို႔ ငါထင္တယ္ "
ကိုယ္ခံပညာ ဓားသိုင္းပညာေတြမွာ သတိျပဳမိေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခားရွိသူ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း ရွဲ႕လ်န္ဟာ ထိန္းမထားႏိုင္ဘဲ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး စကားေျပာခ်င္မိတယ္ ။ ဒါက ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔မွ ေဝဖန္ေထာက္ကြက္လုပ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ သူဟာ တကယ္ကို အလြန္တရာ စိတ္ဝင္တစားရွိတာျဖစ္ၿပီး အေတြးအျမင္ေတြ ဖလွယ္ခ်င္တာပဲ ျဖစ္တယ္ ။ သူအေနနဲ႔ ကိုယ္ခံပညာပိုင္းမွာ အေတြ႕အႀကဳံ အေျမာက္အျမားရွိတာေၾကာင့္ စဥ္းစားေနစရာမလိုဘဲ တစ္ခ်က္ျမင္လိုက္တာနဲ႔ သီးျခား ထူးျခားေနတဲ့ အခ်က္ကို တန္းျမင္ႏိုင္တယ္ ။
ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆိုတာေတြ မေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ သူဟာ ဒီလူကေတာ့ ဒီလိုပါလားလို႔ ခံစားသိမိေနေသးတယ္ ။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ ေလးစားေလာက္တဲ့ ဂုဏ္အေသေရေၾကာင့္ သူေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ၾကတဲ့ သူေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမဲ့ သူေျပာတဲ့ စကားေတြကို စိတ္ထဲမွာ အေလးအနက္ထား စဥ္းစားေတြးေတာတဲ့သူ အလြန္နည္းပါးတယ္ ။ သို႔ေပမဲ့ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ စူးစူးစိုက္စိုက္ မမွိတ္မသုန္နားေထာင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အႀကံျပဳခ်က္ကို အငမ္းမရဝါးၿမိဳရင္း သူ႔လက္ထဲက ဓားကို အခ်ိန္တိုင္း ငုံ႔ငုံ႔ၾကည့္ေနတယ္ ။
