|| မင္းေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕တံခါးကို ပိတ္ျခင္း ၊ ယုံအမ္းမွ ရွင္က်န္ရစ္သူမ်ားကို တားဆီးၿပီ [ အပိုင္း ၂ ] ||
" တံခါးဖြင့္ !!!!!!"
" က်ဳပ္တို႔ကို ဝင္ခြင့္ေပး !!!!!"
စစ္သည္ေတြဟာ ၿမိဳ႕တြင္းကို ျပန္ဝင္ၿပီး တန္ေပါင္းမ်ားစြာေလးတဲ့ ၿမိဳ႕႐ိုးတံခါးႀကီးကို တြန္းပိတ္လိုက္ၾကတယ္ ။ စစ္သည္ေတြ ႏွင္ထုတ္လိုက္တဲ့ လူေတြဟာ အနက္ေရာင္ ဒီေရလႈိင္းေတြလို အေရွ႕ကို တဟုန္ထိုး ျပန္တိုးလာၿပီး တံခါးေပၚကို တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ ထု႐ိုက္ပုတ္ၾကတယ္ ။ ၿမိဳ႕႐ိုးေမွ်ာ္စင္ေပၚက စစ္သည္ေတြက ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းတယ္ ။
" သြားၾက သြားၾက !! မင္းတို႔ ခရီးစရိတ္နဲ႔ ခရီးေရွ႕ဆက္လို႔ရတယ္ !! အေရွ႕ပိုင္းကို သြားၾက !!! ဒီမွာ တြယ္ကပ္မေနၾကနဲ႔ !!!"
သို႔ေသာ္လည္း ယုံအမ္းဒုကၡသည္ေတြဟာ သူတို႔ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေျမကေန စြန႔္ခြာထြက္ေျပးကာ အကြာအေဝးအနီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ မင္းေနျပည္ေတာ္ဆီ ေရာက္လာခဲ့ၾကၿပီးၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ မင္းေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕တံခါးေတြဟာ သူတိုေတြကို အဝင္မခံ ေစ့ပိတ္လိုက္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ရွင္သန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ မင္းေနျပည္ေတာ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အေရွ႕ဖ်ားက ပိုေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြဆီ သြားရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္ ။
ဒါေပမဲ့ မင္းေနျပည္ေတာ္ဆီ ခရီးလမ္းကတင္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈ ေပါင္းစုံနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ၿပီးၿပီေလ ။ အတားအဆီး အဟန႔္အတားေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ကို ျဖတ္ၿပီး လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း ဒဏ္ရာရသူရ ေသဆုံးသူ ေသဆုံးနဲ႔ သူတို႔မွာ ဘယ္လိုလုပ္ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အင္အားရွိႏိုင္ေတာ့မွာလဲ ? သူတို႔ကို ခရီးစရိတ္ေပးတယ္ထားဦး ၊ ရိကၡာနဲ႔ ေရေတြ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္ထားဦး လမ္းမွာ ေနာက္ထပ္ဘယ္ႏွစ္ရက္မ်ား သူတို႔ဆက္ေတာင့္ခံႏိုင္မွာလဲ ?
သူတို႔အားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာ ျဖဴေဖ်ာ့မႈိင္းေဝစြာနဲ႔ တခ်ိဳ႕က အိမ္သုံးပစၥည္းပစၥယေတြ ဆြဲ ၊ တခ်ိဳ႕က ကေလးေတြ ေက်ာမွာပိုး ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူနာထမ္းစင္ေတြ သယ္ထားၾကတယ္ ။ သူတို႔ဟာ အခ်င္းခ်င္း ေဖးမတြဲထူေပးထားၾကရၿပီး တခ်ိဳ႕က လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့သလို ေျမေပၚလွဲခ်လိုက္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီတိုင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့တယ္ ။ အားအင္ရွိေနေသးတဲ့ လူငယ္ ငယ္႐ြယ္သူေတြကေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ တံခါးေတြကို တဝုန္းဝုန္းထုရင္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္ ။
