Multiedya: Alper, Burak, Emir
Çığlığımızın sebebi çok açıktı. Mal Burak telefonunu babasına vermisti ve önümüzdeki bir ay boyunca telefonsuzdu. Ya hadi Burak mal biz nası unuttuk. Cemre:
'Artık babnanla kanka olur Gökhan.' dedi.
Selin durumu anlamış olcakki yine ağlamaya başladı. Burak 'Tamam ben halletcem son gun boyle gecmesin bari' demesiyle tum gozler ona döndü. Neyin son günüydü bu?
'Ne son günü Burak?' dedi Cemre benim gibi düşünerek. Burak konusmaya başladı.
'Bakın bunu sizle konuscaktım ama olmadı bi türlü. Biz gidiyoruz.' dedi. Hepimiz donmuş şekilde onu dinliyoduk.'Nereye gidiyosunuz.' dedi Selin. Hepimizin aklındaki de buydu. 'Sivas a taşınıyoruz.' demesiyle anlatılamaz duygular içindeydik. Önce birbirimize sonra Burak a baktık. Hepimiz dokunsan ağlicak durumdaydık. 'N-nasil yani bu son günümüz mü?' dedim. Kafasını salladı. Kalkıp bi yumruk attım ve 'Ne diyosun lan. Sende mi bırakıcaksın beni, bizi. Ve bunu simdi mi söylüyosun. Daha yaşanıcak çok şeyimiz varken.' dedim. Cemre ve Selin de aynı şekildeydi. Ama Alper ve Emir hariç. Cemre onlara dönüp 'Siz biliyodunuz ve söylemediniz öyle mi?' dedi. Konuşmadılar. 'Bittiniz bizim için. Bittiniz.' dedi Selin.
Hepimiz üzgündük ama sinirli davranıyoduk. Belkide bugün bu gurubun dağılması söz konusuydu. Evet kesinlikle boyle. Burak in elinde olan bisey olmadığını biliyoduk ama daha önce söyleyebilirdi ve biz mal gibi tüm günlerimizi adam işleterek gecirmezdik.
On dakika felan herkes tepkisiz bir şekilde durdu. Sonra Cemre nin telefonu çaldı. Baktık. Burak ın annesi ariyodu. Açti ve hoparlöre aldi. Hepimiz dikkatle ve sinirlilikle dinliyoduk.
-Cemre kızım Burak a versene
+Tamam dedi Cemre ve Burak 'Efendim anne' dedi.
+Oğlum vedalaştıysan arkadaşlarınla eve gel yarım saat sonra yola çıkcaz. Demesiyle biz öldük o an. Yani napıcağımızı şaşırmıştık.
-Tamam anne geliyorum. Dedi ve kapattı. Sinirliydim. 'Nasıl lan nasıl. Bu kadar kolay mı?' dedim. Sonra Cemre 'Daha yarım saat önce herşey normalken yarı, saat sonra gitmek ne Burak?'dedi. Kafamızda delice sorular vardı. Bu çok açıktı.
İşin ciddiyeti ortadaydı. Artık ağlamaya başladık. Burak ta bizden farklı değildi. Sarıldık ve gitti. Çocukluk arkadaşımız gitmişti. Ardında üç üzgün, üç sinirli kiz ve bir de bidaha kimseye bağlanmamaya yemin eden kız. Bu da ben oluyorum işte.
Vedalardan nefret ediyoruz.
