Karma ~Jaywon

2.5

"Yeni bir gelişme! Bugün öğle saatlerinde Seul de bir özel lisede okuyan ve aynı zamanda Vampir olan bir liseli tespit edildi. Kendisi gözetim altında ve hepimiz hakkında verilecek olan kararı bekliyoruz." Sunucu derin bir nefes aldı. "Yani sayın seyirciler olmaz demeyin, yanı başınızda bir vampir her an olabilir."

Kanalı kapatıp başka bir kanala girdim.

"Kendisi söylenenlere göre Gölge taklidi yapıyormuş. Daha önce saldırıya uğradığını söyleyenler var."

Onu suçlu göstermek için her şeyi yapıyorlardı. Nefes alamamaya başlarken kanalı tekrar değiştirdim.

"Yakılacağını söylüyorlar, peki sizce ne yapılmalı?" Sunucu heyecanlı bir şekilde karşısında oturan profesöre sorular soruyordu.

"Bana kalırsa direkt öldürülmeli" dedi kızgın bir şekilde. "İnsanları tehlikeye atan bir varlıktan bahsediyoruz. Kendisi insan bile sayılmaz"

Bu kanalı da geçtim ve karşıma bizim okuldan birkaç öğrenci çıktı, röportaj veriyorlardı.

"Hep garip olduğunu düşünmüştük ama Vampir olma ihtimali aklımıza gelmemişti."

Mikrofon diğer çocuğa uzatıldı.

"Bu sırrını saklamasında okuldaki birkaç arkadaşının yardımı olduğunu düşünüyorum. İsimlerini veremem ama bence onun Vampir olduğunu bilen biri vardı."

Benden bahsediyorlardı çünkü konuşan çocuklar geçen gün İngilizce dersinde Jay'e laf atanlardı.

Elimdeki kumandayı yere fırlattım ama televizyon hala açıktı. Ona olan her şeyi buradan takip edebiliyordum sadece çünkü kapıyı üzerime kilitlemişlerdi kaçmamam için.

Polisler ve hatta doktor bile benim bir şeyler bildigime emindi galiba.

Son birkaç saattir olduğu gibi tekrar kafamı dizlerime gömdüm ve ağlamaya başladım. Hepsi benim yüzümden olmuştu, en başından ona yaklaşmamam gerekiyordu.

Önce annem sonra da ben. Ona sadece kötü şeyler yaşatıyorduk. Bunu bilinçli yapmasam bile sonuç buydu.

Doğmamış olsaydım herkes için her şey daha kolay olurdu. Gücümü kullanıp milleti katledecek bir annem olmazdı. Jay'in annesi ölmezdi. İkisi gücü birbirlerinde bulurlardi.

Aslında hep bunu hayal etmiştim. Onu hayata bağlayan kişi olmak istemiştim aramız iyi olmaya başladıktan sonra. Bende güç bulsun istemiştim çünkü ben ondan o kadar çok güç alıyordum ki.

Ama şu anda duruma baktığımızda bırakın benden güç almayı benim yüzümden ölecek durumdaydı o. Beni hiçbir zaman benim onu sevdiğim gibi sevdiğini düşünmemiştim. Evet seviyordu ama duvarları vardı onun, geçmeme asla izin vermeyeceği. Ne kadar bildiğimi düşünsemde aslında hiçbir şey bilmiyordum ben onun hakkında.

Haberlerin reklama girdiğini görünce başka bir haber var mı diye sormak için bizimkileri aramaya karar verdim. Ağladığım için sesim pek çıkmıyordu bu yüzden kalkıp ilaç dolabının yanındaki musluğa gittim.

Yüzüme biraz su çarptıktan sonra kendime bakmak için kafamı kaldırdığımda aynada annemin yansıması ile karşılaşmam bir oldu. Korktuğum için birkaç adım gerilediğimde onun aslında burada olmadığını biliyordum. Sadece aklımla oynuyordu.

Dik dik bana bakıyordu o cansız gözleri yine, sanki bir fotoğrafmış gibi hareketsizdi. Yüzündeki kan izleri ise gitmişti.

"Git" dedim sadece bugüne kadar kendimden duyduğum en emin ses tonuyla. "Karşıma çıkma"