Wake Up, Beauty

CHAPTER 4: Theater Program

Charmi's POV

So for todays breaktime, kasama ko si Sera. We are eating together and nasa kabilang table lang namin si Benjamin. I don't mind them. As long as nasa tabi ko si Sera, wala na kong aalalahanin pang iba.

Naging maayos ang araw ko for the first time. Ang sarap palang ma-experience ang ganito. Totoo na bang mangyayari ito sa mga susunod na araw? I wanna be this so happy and comfortable. Ngayon ko na lang ulit naramdaman 'yung saya na matagal ko ng hindi pa ulit nararanasan. Sera made this possible. I would like to go outside later since i have vacant time after my last subject after break time.

Aayain ko si Sera na mag-shopping kasama ako. I still receiving my allowance every week. Mas malaki nga ang ibinigay nila sa akin. Dahil alam nilang malakas ako kumain. They even send me groceries every week as well. Akala talaga nila minut-minuto ako nagugutom.

Kung hindi ko lang sila magulang eh, hay na ko. Nagtext nga sa akin si dad na may pinadala na naman silang groceries. Dinagdagan din daw nila ang allowance ko sa may GCash ko.

Buti naman at naalala pa nilang may isa pa silang anak dito. Ang kailangan ko lang naman sa kanila ay araw-araw na panggastos ko since 'yung pagmamahal na matagal ko ng hinihingi, hindi nila mabigay-bigay kaya lalo akong napapalayo sa kaniya.

I tried twice open up something like that. Would you care what they told to me? Manahimik na lang daw ako at mabuhay normally.

Eh paano ako mabubuhay normally kung ang gusto ko mamamatay na. Yeah, i almost did. Someone just saved me. Hindi ko pa masasabing malaki ang pasasalamat ko dahil sa ginawa niya since hindi ko pa naman nakikita ang effect nito kasi kakasimula palang naman. I can't wait to have more days with Sera.

But for my safety and privacy, hindi ko muna ibibigay sa kaniya 'yung one hundred percent trust ko dahil baka mamaya ay magkamali na naman. I don't want to repeat the mistakes i already done.

Gusto kong ma-refresh sarili ko. Since Saturday naman ngayon at Sunday bukas, bukas na lang din ako magshoshopping since wala naman akong pasok. Monday to Saturday kasi ang pasok ko. Depende pa 'yan dahil kahit isang subject buong araw ang klase. That is a day in a life as an Architecture Student.

Yes, my course si Bachelor of Arts in Architecture. Ang duration ng course ko ay three years. I chose this course because i want to learn to solve many critical challenges of contemporary society like affordable housing, sustainability, community building and city living.

Ako ang pumili ng course na ito dahil gusto kong nahihirapan. Buti nga at hindi pa sila nagpapagawa ng Plates dahil baka magsimula na naman akong maloka.

I really love arts. Noong bata talaga ako, kitang-kita sa akin na mahilig ako sa arts and music. Naalala ko pa noon, habang nagkakantahan kami ni Lola, nadradrawing kami ng sabay. I really missed her so much. Siguro kung nandito siya ngayon, siya lang din 'yung magiging katuwang ko at nasa tabi ko na magtatanggol sa akin.

I'm pretty sure na siya lang ang matutuwa dahil nag-Architect ako gaya ng sabi ko sa kaniya dati.

Sa totoo lang kasi ayaw ng parents ko na mag-Archi ako kahit afford naman namin. Ibang course ang gusto nila i-take ko which is nursing eh wala nga kong skills and abilities sa course na iyon. And kahit aralin ko pa, wala rin.

Gusto kasi nila kong magdoctor. Una gusto nila ako maging attorney, pangalawa gusto nila ko mag-engineerig at pangatlo, 'yun na nga pero hindi ako pumayag since i made a promise with Lola that i can't break. Tatapusin ko ito kahit na anong hirap.

"Bakit tulala ka?"

Nagising ako sa wisyo nang biglang magsalita si Sera."Ahh ehh n-namiss ko lang 'yung Lola ko.."sabi ko sa kaniya.