HAYALET MEKTUPLAR

13

10.11.202?

İyi değilim. Sanki her gün bir diğerinin aynısı. Çok garip bir paradoksun içinde sürüklendiğimi hissediyorum.

Her geçen gün öncekinden daha kötü geçiyor. Neden böyleyim? Neden yaşayamıyorum?

Dünya üzerinde kimsesiz kalan ilk insan ben değilim. Benden sonra da birçok hayalet gelip geçecektir.
Ama neden böyle oldu ki? Büyürken dinlediğim hiçbir masalda bu kadar kötü bir hayat beklemezdi beni.

Hayat bana mutluluk verecekti.

Bir zamanlar gülüşlerinde güller taşıyan birisiydim. Annemin bir tanecik meleğiydim. Babamın kendi gözünden sakındığı inci tanesi. Peki, neden bir hiçe dönüştüm?

Aslında bir konuda aileme kızgınım. Beni dünyaya karşı pamuklara sararak büyütmeselerdi, kendi kendime var olabilirdim. Belki de ailem bu şekilde büyüterek en doğrusunu yaptı. Ancak, bu durumda beni hayattan koparan en büyük etken ne yazık ki içerisinde bulunduğum duruma karşı hissettiğim derin yabancılık hissi.

Ben hiç olmaya bağışıklık kazanarak büyümediğim için bu durum beni çok zorluyor.

Buraya düştüğüm zaman dilimi itibariyle dışarıda beni merak edip arayan kimse olmadığının farkındayım. Bir anda yok oldum ve bunun peşine düşen tek bir insan dâhi yok.

Klinikteki diğer insanlar da benimle aynı durumda mı bilmiyorum. Ama dışarıda onları arayan insanlar olduğunu ummaktan başka elimden gelen hiçbir şey yok.

Günler ilerledikçe ölüme bir adım daha yaklaşıyorum ve bu beni hem çok hafif hem de dünyanın tüm yükü omuzlarımdaymış gibi hissettiriyor.

Herşey daha farklı olabilirdi belki. Ama bazı şeylere kader diyip geçmek daha kolay.