HAYALET MEKTUPLAR

2

21.11.202?

Uzaklarda, çok uzaklarda olan sevgiliye ithafen;

Yarın öleceğim.

Seni sevdim. Gerçekten sevdim. Ve ölürken de seni sevmekten vazgeçmeyeceğim.

Dinle, seni sevmek beni iyileştirmedi. Aksine, ölümün kıyısına bir adım daha yaklaştırdı. Ama inan bana seni sevmekten vazgeçmeyi bir an olsun düşünmedim. Seni sevmediğim bir Dünya, hiçbir zaman içinde yaşanılmaya layık gelmedi. Her ne kadar seni severken de Dünyada yaşayamamış olsam da, bu böyleydi.

Çok güzel bir hayatın olsun. Sahici bir hisle birilerini sev ve sevil. Öyle bir sevil ki, insanlar gülüşlerinden anlasın. Öyle bir sev ki, kalbin sevdikçe güzelleşsin.

Sevilmenin ne olduğunu bilerek gül.

Beni hatırlama. Beni zaten hatırlamayacağını biliyorum. Bu, bana az da olsa acı veriyor. Fakat sen, hatırında benim kire bulanmış varlığımı tutmayacak kadar temiz kalmalısın.

Bazen olmaz.

Bazen öyle bir olmaz ki, gitmekten başka çare kalmaz. Bu, gidişimden önce son uğrayışım sana. Ben seni çok sevdim. Yaşamaktan, gülümsemekten ve sevilmekten de çok.

Bir gerçek var ki, sen beni en az benim seni sevdiğim kadar sevmedin.

Olsun. Ona da olsun. Yeter ki, bir yerlerde mutlu olmanın yolunu bulmuş ol. Çünkü bu hikayenin bir yaşayanı, yaşamaktan da öte mutlu olanının olması gerekiyor. Benim rolüm belli. Benim rolüm, tıpkı senin hayatında olduğu gibi yok olmaktan ibaret kalıyor.

Hayalete dönüşmekten mesela.

Sana biçmiş olduğum rol ise, yalnızca mutluluk ve huzurdan ibaret.

Yaşa.

Sevgilerle, sevgilim.

Onun olduğu satırlara noktayı koydum. Bitmişti, ona olan seslenişim de, onunla olan içsel hesaplaşmam da, noktayı koyduğum anda bitmişti.

Çünkü bazen tek yol bitmesidir.