13.11.202?
14.11.202?
15.11.202?
16.11.202?
17.11.202?
18.11.220?
19.11.202?
Bir hafta boyunca ilaç enjekte ettiklerinden ötürü yazamadım.
20.11.202?
Üç gün kaldı. Bugün, eski bir hayalimden bahsedeceğim.
Bir kitapçı dükkanı açmak istemiştim.
Bu kitapçı dükkanında, alışılagelmişin dışında bir sistem mevcut. Bir kitabı satın almak için, para ödenmesi gerekmiyor. Yaşanmışlık kokan bir kitap getirmek şart koşuluyor.
Belki altı çizili, belki arasında bir fotoğrafın saklandığı bir kitap. Ne olduğu önemsiz, yeter ki yaşam koksun.
Ancak yaşam kokan bir kitap verilirse dükkandan bir kitap alma koşulu var.
Bir de, girişine kocaman, sert bir kutu indirilsin. Giren herkes, bir gerçeğini yazsın ve o kutunun içine atsın.
Eğer bu hayalim gerçek olabilseydi, o kutuya "Daima gülümserim" yazıp atardım.
Çünkü benim yaşamım süresince en büyük gerçeğim daima gülümsemek oldu. Klinik sürecindeki beni, yaşamış saymadığımı söylememe gerek yok sanırım.
Bu dükkan öyle bir konumda olmalı ki, gerçekten ruhu olanlar erişim sağlayabilmeli. Dünya iğrenç insanlarla dolu. Ben, elleri pis insanların hayalimin ucundan bile geçmesini istemiyorum. Bu düşünce, belki de beni bencil yapar.
Ama bu da önemsiz artık. Tıpkı hayalim gibi.
Satırlarımı sonlandırıp katladığım kağıdı zarfın içerisine koydum. Çekmeceme yerleştirerek kilitledim ve öylece oturmaya başladım.
Ölümü düşünüyordum. Ölümü düşünmek bile ruhuma nefes aldırdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALET MEKTUPLAR
Non-FictionŞüphesiz ki en iyi şiirler en karanlık ve duvara en çok baktıran gecelerindir.
