Till My Heartaches End || COMPLETED ||

CHAPTER 27

Ivy's POV

Mag iisang linggo na palang wala si Val. Hindi parin ako sanay na wala siya. Pakiramdam ko lagi akong kulang. Napamahal na nga siguro siya sakin.

Walang kasiguraduhan kung kailan babalik si Val dito. Hindi ko nga rin alam san sila nag tungo.

Both Joyce and I lose connection with the three of them. Kahit papano napapa overthink rin ako kung ako paba o baka may nahanap na siyang iba roon.

“Ivy? Sabay tayo kain.” pag hihirit ni Dwight.

“Tsk. Can you stop bothering me na? Nakakainis na Dwight we're not even close” pag susungit ko sakanya.

Kasabay ng isang linggo na pag kawala niya isang linggo narin akong kinukulit ng lalakeng toh.

“Wow, englishera ka pala. Well to tell you  we are friends. Period.” pag ngisi niya sakin

“Hell no, we are completely strangers duhh” patuloy na pag susungit ko. Maya maya pa ay kinuha niya ang bag ko saka niya ito binuhat.

“Mukhang mabigat ako na mag buhat.” pag lakad niya papalayo sakin. “Sa cafetiria tayo. Sunod ka kung gusto mo makuha bag mo” pag loloko niya sakin.

“Oh btw your welcome!” sigaw pa niya.

Ewan ko sa lalakeng ito. Feeling close. Kahit pa gaano ko isipin na mabait na tao siya sa tuwing nararamdaman kong sincere siya sa mga pinaparamdam sakin naaalala ko kung gaano siya ka hate ni Val. May tiwala naman ako sa Val na hindi magagalit yun kay Dwight ng walang dahilan.

Maybe talagang mag kaiba lang sila ng personality. Gusto ko man alamin bakit pero I respect their privacy.

As day goes by mas lalo kaming nagiging malapit ni Dwight. Hindi ko rin namalayan pero araw araw na kami mag kasama.

I gave him full trust napapadalas narin pag bisita niya sa dorm ko. Pero diko inaasahan na isang araw ay mangyayari ang kinakatakutan ko.

***

Val's POV

Its officially 1 month. 1 month na ako andito sa probinsya. Nag tratrabaho sa may palengke sumasideline sa mga restaurant bilang waiter.

“Kiel!” masayang sigaw ko sakanya habang naka tulog pa.

“Its finally time! Makikita kona ulit mahal ko!” maligaya kong saad.

“Uhm oo just let me sleep for a while.” saad pa niya.

“No time to pack uwi na tayo ngayon na!”

Masaya akong uuwi ngayon sa manila. Nag trabaho ako dito sa probinsya para may pera akong pang pa aral sa sarili ko.

Napag isip isip ko na itutuloy ko ang kaso ako mismo ang mag hahandle sa lahat ng kaso. Im doing this for my mom for attorney and also I want to help people claim justice.

“Excited yan?” pag hihikab ni Kiel sa harap namin ni Enzo.

“Palibhasa wala ka gusto makita. Ako tagal kona gusto makita Joyce ko. The hell we lost connection to them for a month” pag singhal ni Enzo.

“Tsk.” tanging sagot ni Kiel.

Hindi na namin siya hinintay. Kami na mismo nag lagay ng mga gamit niya sa maleta. Alam kasi namin na iisa isahin pa niyang tutupihin mga damit niya kapag siya pa nag empake.

“Pass, Shoot” salit salit naming bigkas ni Enzo.

Tatanggalin namin ang mga damit sa closet sabay roll at lagay sa maleta kahit dina ito maayos.