DÜŞLER SOKAĞI

33. BÖLÜM

6 Şubat 2023

Sevgi'nin Anlatımından

Şimdi size uzun zamandır önemini düşünmediğim ama küçük bir çocukken benim için farklı bir evrene kapılar açan bir konudan bahsedeceğim; rüyalarımdan. Büyümemle beraber gördüğüm rüyaları unutmaya başladığım gecelerde silmiştim çoktan zihnimden aslında rüyaların benim hayal alemim için ne kadar önemli olduklarını. Eskiden her gecenin ardından babama gidip rüyalarımı anlatırdım kahvaltı boyunca, ve benim için -aslında bizim için demem daha doğru olur çünkü baba kavramı hem benim hem de Çiçek'in gözünde tamamen aynıydı- oyuncaklarımın daha çok olduğu, ilk okulda hoşlandığım çocukla tatile gittiğim, ortaokul dönemlerimde büyük fanı olduğum o şarkıcıyla sevgili olmayı başardığım farklı paralel evrenlerdi rüyalar.

Doğruyu söylemek gerekirse artık rüyalarını hatırlamayan, yorgunluğundan dolayı yatağa girer girmez hayal kurmadan uyuyan, sabahları da bırakın rüya anlatmayı kahvaltı yapmaya bile hevesi olmayan sıkıcı bir yetişkine dönüşmüştüm sanırım. Ama bu gece farklıydı. Beni sıkıcı yetişkin rutinimden çıkartmış, yatağa girdiğimde gözlerimi kapatmama ve çok yorgun olmama rağmen uyku bana uğramayı geciktirmişti. Çünkü bu sefer içimde heyecan vardı, mutluluk ve gülümsemeyle beraber tabi ki. Yatmadan hemen önce Kenan'la telefonda konuşmuştuk ve buluşacağımız günü kesinleştirmiştik. Bir hafta sonra bugün için Maraş'a uçak bileti almıştı. Bence heyecanımın nedenini siz baya açıkça anladınız, ben pek detaylara girmesem de olur gibi.

Şimdi size gelecekten haber veren tarafımla birkaç şey yazacağım. Bugün gece ikiye doğru daldığım uykum bana çok güzel rüyalar getirmişti. Kaç saniye sürdüğünden emin olamadığım rüyamın içinde annemin hiç evlenmediği, babamın hala yaşadığı güzel bir aile tablosunun içindeydim. Ancak o dakikalarda bu rüyayı uzun günler boyunca hatırlayamayacağımı bilemezdim, gelecek kötülüklerin bu güzel rüyadan katbekat fazla olacağını da.

Duyduğum birkaç gürültüyle gözlerim açıldığında çok uykum olduğu gerçeğiyle tekrardan yüzleşmiştim, ve yarın Pazartesi'ydi, erken kalkmam gerekecekti. Köpekler tam da bu kadar havlayacak geceyi bulmuştu gerçekten. Her ne kadar gözlerimi kapatıp uykuma ve güzel rüyama geri dönmek istesem de sanki tam da benim penceremin altında durup havlamaya başlamış olan köpeklerin sesi buna izin vermeyecek gibiydi. Kaşlarımı çatıp uzandığım yatakta doğrulduktan sonra komodinin üzerindeki telefonuma uzanıp saate baktım.

04.16

Ayağa kalkıp pencereye yöneldim, dışarıda hafifçe yağmaya başlamış olan yağmur aslında dışarının çok soğuk olduğunu söylese de yine de odamın açıldığı balkonun kapısının kilidini açtım. Ancak hissettiğim soğukla dışarı çıkmaktan vazgeçip sadece odanın penceresinden sokağa bakmayı denedim. Amacım köpeklerin neye havladığını görmeye çalışmaktı, ama planlarım hiç olmadığı kadar çok ters tepti. Saniyelik de olsa bakışlarımı doğup büyüdüğüm sokakta gezdirdim, son kez olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Köpeklerin sokakta anlamsız bir şekilde dağıldıklarını gördüğüm anda hafifçe başımın döndüğünü hissetmiştim. Yataktan aniden kalktığım için olduğunu düşünüp duvara tutunsam da bunun farklı bir şey olduğunu anlamam için sokak lambasının da hafifçe sallanarak ışığının gelip gittiğini fark etmem yetmişti.

Deprem oluyor gibiydi. Daha öncekiler gibi basit, ve hafif bir sallanmadan sonra hayatımıza devam edeceğimiz bir depremdi bu değil mi?

Daha önce birkaç kere depremlere denk gelmiştik, Maraş'ın bir deprem bölgesi olması da bunda oldukça etkili olmuştu. Ancak beklediğim bu sürede birden dengemi kaybetmeme sebep olacak derece sallandığımızı fark etmemle içime bir korkunun düşmesi aynı anda oldu. Pencereden gayet net bir şekilde bütün binaların sallandığını görebiliyordum ve bütün bunlar daha altıncı saniyede olduğumuz gerçeğiyle hiç yüzleşmiyordu. Adımlarımı geriye doğru atıp yatağımın kenarına çöker çökmez hayatımda ilk defa yapmak zorunda kaldığım o hayat üçgenini oluşturmak zorunda kaldım. Bu zamana kadar yaşadığım kısa depremler hep biz deprem olduğunu anlayana kadar bitmiş olanlardı, ama bu çok farklıydı. Bu deprem istisna olduğunu kırılan cam seslerini duyduğum anda göstermişti bana.