Catherine henüz 7 yaşındayken bir suikast girişimi sonucu annesi ,babası ve kız kardeşini kaybetmiştir. Bütün krallıkta sağ kurtulan tek kişi olarak Octania Krallığına kaçmıştır.
Yıllar geçip büyüdüğünde ise tekrar aynı felaketle karşılaşmı...
Sabah kalktığımda akşam yaktığım sobanın kapandığını ve içerideki koltuk takımında birisinin uzandığını gördüm. Temkinli adımlarla koltuğa doğru yürüdüm ve vardığımda Xaver'ın kollarında yüzünde ve göğsünde yaralar olduğunu ve yaralarından kan aktığını fark edince hızlıca banyodaki ilk yardım çantasını aldım ve içeriden bandajları çıkarttım.
''Dik dur.'' söylediğimi yaparak kalkmaya çalıştı ama zorlanınca ona yardım ettim ve yavaşça tişörtünü çıkararak yaralı yerlerini sarmaya başladım. Arada bir duraksıyordum çünkü düşündüğümden daha kaslıydı.
''Kaslarımı sevdin herhalde?''
''N-NE!''
Ufak bir utanç dalgasından sonra sonunda beynim çalıştı ve ona bunu kimin yaptığını sordum.
''Bu gizli bilgidir.''
''Karınım ben senin.''
derin bir nefes aldı ve ardından ağızından çıkan tek kelime benim şok olmama sebep oldu.
''Babam...''
''Ne...?''
''Babam yaptı.''
''Şaka yapıyor olmalısın.'' Gözünü yere diktiğinde gözünün dolduğunu fark ettim. Demek bu katı çocuk da ağlayabiliyordu.
''Bitti mi?''
''Ha. Şey evet''
''Odama gidiyorum. İhtiyacın olan bir şey olursa çocuklara söylersin.'' Bu kadar samimi ve sokak dilli konuşması cidden ilginçti. Çocuklar? Korumalara çocuklar mı diyordu.
''Kaç yaşındalar ki?''
''Karmen 16, Ryan ise 17 yaşında.''
''Bu kadar küçük yaşta nasıl koruma oldular...''
''Aileleri soylu ailelerden. Bize eğitim için gönderdiler. Birçok açıdan bakarsak buradaki çoğu korumalar 14 ve 18 yaş aralığında çünkü gençken daha kırbaçlanabilir ve esnetik oluyorlar.''
''Anladım. Ama bu cidden korkunç''
''Bu kadar sohbet yeter. Görüşürüz leydim'' Önümde eğilmesine küçük bir reveransla karşılık verdim ve sessizce onun gitmesini izledim.
Tekrar saate baktığımda saatin sabah 7 olduğunu görmüştüm ve bu yüzden uyumaya karar verip yatağa geçtim fakat Karmen yanında Elena'yla içeri girdi ve ''hazırlanın lütfen kahvaltıya inmeniz gerekiyor.'' diyerek kapıdaki yerine geri geçti.
''Öğrendiklerini yazdın mı?''
''Evet ama çok erken değil mi? Uyumak istiyorum.''
''2 yıl sonunda saray hayatını unuttun herhalde?''
''Sus ya'' Bir yandan hazırlanırken bir yandan da ona öğrendiklerimi anlatıyordum. Gerçi çok bir şey yoktu.
''Öyle işte''
''Demek babasından şiddet gören bir prens ayrıca annesi kayıp? İlginç.. Bitti''
''Ne?''
''Çok konuştun ben de seni hazırladım. Ruhun bile duymadı? İyi olduğuna emin miyiz?''
''Beyaz elbise seçmişsin?! Benim kardeşim beyaz renk seçebiliyor muydu?!''
''Sesini alçalt''
''Ah doğru pardon.''
Elbise;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Ah ama şey...''
''Ne oldu?''
''Fazla açık değil mi? Kral beni sapık diyerek kovmasın sonra''
''Olayı anlamamışsın. Kral bu ülkede sadece tahtında oturup diğerlerini küçük görerek bir şeyle uğraşmaz. Bizim sıkıntımız prensler. Ve sen de onları baştan çıkartarak benden uzak tutacaksın bu sayede ben de bilgi toplayacağım. Güzelliğin için seçildin sen.''
''Ah doğru''
''Saçımı açık bırakacağım o zaman''
''Off peki''
***
''Merhabalar kralım. Sizinle tanışmak benim için çok büyük bir onur. Prens Victor. Veliaht Xaver'' Yemek salonuna gelmiştim ve kralın önünde reverans ile bekliyordum.
''Baba kızın ayağı kopacak neredeyse 20 dakika oldu.''
Xaver'ın beni savunmasını beklemiyordum açıkçası.
''Hepiniz ortaya gelin.'' Kralın emri üzerine 3'ümüz de salonun ortasına geçtik ve kral belinden bir silah çıkartarak bana uzattı.
''Ya sen öleceksin ya Xaver. Birinizi vur'' N-ne ne ne ne ne ne ne ne ne. Kafamın içinde sadece bir kelime sürekli tekrarlanıyordu. Nasıl yani? Ölecek miyim?!. Biraz daha mantıklı düşünürsem eğer bu bir test olabilirdi. O yüzden silahı alarak kendi kafama doğrulttum.
''Bekle.'' Xaver kolumu tuttu ve silahı eline aldı.
''Baba evlenmemi sen istedin. Seçimime karışamazsın. Kızı öldürmene izin vermem. Askerlere emri verdim bile.''
Dik dik Xaver'a bakıyordum. ''Ne var?''
''Ha şey ben. Benden nefret ettiğini düşünmüştüm?''
''Hayatımı kurtardığın için karşılığını veriyorum.'' Gözlerimi ondan kaçırdığımda bu defa Victor'la göz göze geldim ama bu gözlerde gördüğüm şey farklıydı. Ne beklediğimi bilmiyorum fakat. Gözlerinde sadece kin vardı. Kin, kıskançlık ve acı...
***
VİCTOR VE XAVER'IN DIŞ GÖRÜNŞLERİNİ BİR SONRAKİ BÖLÜMDE GÖSTERECEĞİM.
