İclal
•
Onyedinci Bölüm
•
Final Kısım
•
Üstümü giyindim. Koltukta, boş gözlerle oturup bana boş gözlerle bakıyordu. Kendini geri çekmişti, beni bu saatten sonra... Gerçekten de bırakmıştı değil mi? Ona doğru döndüm: "Sana aşık olduğumu nasıl anladım biliyor musun?" Dedi. Aşk? Yine aşk diyordu. Hiçbir şey demedim. Sadece yüzüne baktım.
"Hatırlar mısın bilmem... Ben sınıfta uyuyakalmıştım, sende beni uyandırmıştın... Sen, bende olmayan bir çok güzel huya sahiptin. Merhamet de bunlardan biriydi. Ben, mesela o günden sonra... Sokak hayvanlarına önem verdim, sana çok basit gelebilir belki ama... Başka insanlarla empati yapmaya başladım... Seni daha iyi anlamak için." Ayağa kalktı. Bana doğru yürüdü. Önümde durdu.
"Bu pastanenin ismi, neden Damla biliyor musun... Çünkü, Damla sensin. O günün anlamı bende, Damla. O, küçük kedi..." Güldü kendi kendine. "Ben," dedi. "Hiç çocukluğumda ağlamadım. Herkes tarafından şımartıldım, dünya benim etrafımda dönüyordu yani. Yalan değil, ağzında gümüş kaşıkla doğan kişiyim ben...
Ama, senin aşkın beni öyle zorladı ki... Orada, çevremde dört dönen kimse yoktu. O yüzden, çok korktum çünkü ilk defa bir şeyde yapayalnız kalmıştım. Korktuğum için de çok hırslandım, üstüne geldim.
Özür dilerim, korkak biri olduğum için." Gözlerinin içine baktım, kendimi gördüm. Kızarık gözlerinde ben cayır cayır yanıyordum. Biraz daha yaklaştı. "Söz veriyorum, karşına çıkmayacağım." Derken bana doğru eğildi.
Sol kulağıma doğru eğildi, nefesini verdi. Titredim. Fısıldayarak: "Seni çok seviyorum." Dedi, aşkını ne kadar kabul etmek istemesem de, o bıkmadan bir kere daha dedi. Kendini geri çekmeden önce de, yeniden benden özür diledi. Kendini geri çekti.
Elime dükkanın anahtarını verdi, arkasını döndü... Hızla odanının içinde ki tuvalete gidip kapıyı kapadı.
•
Pastaneden çıktım. Yolun karşısına geçip, hızlı adımlarla eve yürüdüm. Apartman kapısından içeri girdim, merdivenlerden hızla eve doğru çıkıyordum ki, Feride teyze kapıyı açtı: "İclal!" Dedi korkuyla... Hemen, kollarının arasına girdim. Ağlamaya başladım. Feride teyze beni içeriye aldı. Kapıyı kapadı. Sımsıkı sarılırken, bana...
Artık, geçtiğini ve benim yalnız olmadığımı söyledi.
İnandım.
Feride teyzeme sıcacık kolları arasında ona sımsıkı sarılarak, ağlamaya devam ettim.
•
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İCLAL
Cerita PendekHayatımın her alanında olduğu gibi yine kelimeler boğazımda düğümlendi, içine beni aldığı soğuk sessizlik... Karanlık kuyum, sanki beni olabilirmiş gibi daha da içine çekti. Parmak uçlarıma, kadar hissizleştim birden oracıkta. Ve, onun soğuk gözler...
