Şifam

9.Ɓölüm

(3.kişinin anlatımıyla)

Adam deli gibi korkuyordu sevdiği kadına birşey olmasından,babasından sonra ölümünden korktuğu ilk insandı o.Korkuyordu incinmesinden,başına birşey gelmesinden.

Çok hızlı olmuştu ona karşı duyguları,daha tanımadan masumluğuna hayran kalmıştı.

Aslında inanmazdı bu duygulara,bu acılara.Bunamı ağlıyorsun diyip dururdu aşk acısı çeken arkadaşlarına.

İnsanlar böyledir,acıyı yaşayana kadar acıyı görmez,acıyı duymaz,duysada duymamazlıktan gelirler.

Anlıyordu adam,zordu aşk acısı.Hele ki daha kadının gülüşünü duyamamışken,henüz kadının o yumuşak ve parlak saçlarına dokunamadan gitmesin istiyordu.

Bütün tim buradaydı,adamın yanında kızı tanımasalar bile dua ediyorlardı uyanması için.

Böyle birşeydi merhamet,insaf buydu.Bu timde merhamet vardı,vicdan vardı.

♡☆

(Almira'nın anlatımından)

Korku bedenimi ele geçirmişti,işten kovulmak şuan umrumda değildi.Korkudan kendi kendimi yiyordum.

Babam ve annem beni reddetmişti,eflal bana destek olmuştu.Hep yanımda o vardı,nasaya kabul edildiğimde kendi gidiyormuşcasına sevinmişti.

Şimdi ona birşey olacak diye ödüm kopuyordu,ama gurur duyuyordum.O böyleydi,kendi canını tehlikeye atıp başkalarını kurtarmak isterdi.

Duvara yaslanmış iyi haberi bekliyordum.Kurşun neresine isabet etmişti hiçbir bilgim yoktu.Soramıyordumda kimseye,buradaki herkes perişan haldeydi.

Ben düşünceler içinde boğulurken yanımda hissettiğim biri ile irkildim.
"Korkma benim."Fatih elinde ağrıkesici ile duruyordu.Cevap vermedim,bir kere görmüştüm bu kadar samimiyete lüzum yoktu.

"Sanırım pek konuşma havanda değilsin,ağrı kesici getirdim yani uzaktan gördüm başını ovup duruyordun"

Haklıydı başım çok ağrıyordu,bunu yanlış anlamaya gerek yoktu.
Elindeki su ve ağrı kesiciyi alıp içtim.

"Teşekkür ederim."
"Rica ederim,eflal içinmi korkuyorsun?"
"Ona birşey olmasını kaldıramam."
"O iyi olacak emin ol"
"Olamama ihtimalinden korkuyorum,ondan başka kimsem yok"
"Annen baban?"
Gözlerimi gözlerine çevirip sertçe baktım.Boşboğaz olduğunu bilmiyordum.
"Tamam sormadım say"

Tekrar önüme döndüğümde doktor çıktı ameliyathaneden,koşarak sormaya başladım;
"İyi değilmi"

Arkamdan Gökalp hızlıca gelip aynı soruları sormaya başladı;
"İyi değilmi?Birşey söylesenize!"

Doktor sakince nefes alıp verdi ve konuşmaya başladı;

"Kurşunu çıkarttık,ameliyatta iyi geçti bir süre yoğun bakımda kalacak sonra normal odaya alacağız ilk 48 saat bizim için önemli"

♡♧

(Eflal'in anlatımıyla)

"Baba..annem gelecek değil mi"
"Gelecek kızım"
Yalan söylüyordu!Bana söylemişti teyzeler!Dönmeyecekti!
"Dönmeyecek yalan söylüyorsun!"
"Ben ne zaman yalan söyledim?"
"Söylüyorsun işte!Annem senin yüzünden mi öldü!"
"Hayır.."
"Yalancı!Keşke onun yerine sen ölseydin"
"Kızım.."
"Senin yüzünden oldu!Sen annemi öldürdün!Onun katili sensin"
"Sus artık!"

Yüzüme yediğim sert tokatla başım yana kaydı.Babamdan ilk tokadımı yemişmiydim?Daha çok küçük değilmiydim?8 yaşındaydım.Bu acıları yaşamak için çok küçüktü kalbim..

Korku ile gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım.Başımda kimsenin olmadığını görmemle yoğun bakımda olduğumu anlamam bir olmuştu.Yatağın başındaki kırmızı tuşa basarak hemşireyi çağırdım,iki dakika sonra hemen bir hemşire ve doktor geldi.

"Eflal ağrınız varmı"
"Hayır hocam"dedim kısık bir sesle.Hemen kalkıp işimin başına dönmek istiyordum,hastane odasında yatmak bana göre değildi.
"Değerlerine bakıp normal odaya alacağım"

☆♡

Değerlerimde bir sorun çıkmadığı için normal odaya kaldırılırken gözlerim gökalpi arıyordu.Henüz normal odaya alındığımı bilmiyordu herhalde çünkü hastane koltuğunda uyuya kalmıştı.Almirada aynı şekilde fatihin omzunda uyuya kalmıştı.

Bir dakika ne!Fatihin omzunda uyuya kalmıştı,of aşırı yakışmışlardı.

Odaya kaldırıldığımda vahiy inmiş gibi hepsi odama üşüştü.

"Eflal,iyisin değilmi ağrın varmı?"
Gökalp yanıma gelip sor ular döşemeye başladı.Bu kadar ilgiye alışık değildimki ben.
"İstediğim sorudan başlayabilirmiyim?"
"Dalga geçme!Neden kendini beladan belaya atıyorsun anlamıyorum"
"Bunu sonra konuşsak"

Kafasını sallayıp sustu.Şükür,iki saat darlayacaktı.
"Geçmiş olsun yenge"Tanımadığım askerlerin bana böyle demesiyle gözlerimi sonuna kadar açtım.

Ne yengesi be?

"Yenge derken?"
"Onların kusuruna bakma"dedi gökalp askerlere sert bir şekilde bakarak.
"Bizim timdeler,Fatih,Bora,Uraz ve Pars"
"Selam bende eflal sanırım biliyorsunuz"
"Biliyoruz ye-"adı uraz olan.Bu çocuk bana bir yerden tanıdık geliyordu?
"Uraz ben seni tanıyormuyum?"
"Bilmem tanıyormusunuz"
"Minenin etrafında görüyorum seni sanırım ordan"dedim gülümseyerek.

Başını utançla indirdiğine sustum.Çokta üstelemeye gerek yoktu,ama burda bir eksik vardı.Almira şuana kadar üstüme atlardı.

Arkada dolu gözle duruyordu.
"Almira gelsene kızım neyi bekliyorsun"
Ağlayarak gelip sıkıca sarıldı.Eh dikişlerimi patlatmasa iyiydi.
"Yavaş kızım kaçmıyorum bir yere"
"Salak gitme dedim ben sana!"

Gülümseyip bende ona sarıldığımda kapıdan tanıdık bir ses duydum.Aran burdaydı ve gelmişti.

"Eflal geleceğim demiştim güzelim."