Şifam

14.Ɓölüm

(2 hafta sonra)

Yine ben yine acil yine nöbet.2 hafta o kadar sıkıcı geçmişti ki anlatamam.

Hiçbir şekilde konuşmamıştık,ne yapıyor iyi mi onu bile bilmiyorum.Ayrıca aranda kendini belli etmiyordu.Kesin kendi küçük beyiniyle bana tuzak kurmaya çalışıyordur.

"Hocam."Mine tüm neşesi ile yanıma geldi,onun neşesi benide neşelendiriyordu.
"Efendim mine?"
"İki haftadır iyi değilsiniz,Gökalp komutanımda aynı durumdaymış uraz söyledi."Anında neşem söndü.Nasıl hissediyordu?Alışmışmıydı yoksa hala acı mı çekiyordu?
"Olan oldu,yapacak birşey yok."
"Hocam göreve gidiyorlar bugün,tehlikeliymiş yani bence.."
"Gidip veda et diyorsun yani."
"Yani."

Derin bir nefes alıp verdim.Buna pişman olurmuydum?
Başka yönden bakınca eğer birşey olursa asıl o zaman pişman olurdum.

"Bakacağım mine bitsin mesai."
"Ben idare ederim hadi gidin."

İlk kez kalbimin sesini dinledim,git diyordu kalbim.

☆♡

"Merhaba,ben Gökalp komutana bakmıştım."
"Kimsiniz?"
"Eflal,Eflal Kara."
"Tamam haber verip geliyorum-"
"Haber vermeyin!Yani sürpriz olsun istiyorum."Adam dik dik bana baktı,eh bende olsam bende dik dik bakardım.

"Ben doktorum,zararım gelmez yani."
"Kimliğiniz varmı,doktor kimliği."

Çantamdan doktor kimliğimi çıkarıp gösterdim,hadi ya al artık.

"Buyrun geçin,3.kat 12 numara"
Kesin haber verecekti,askerleri tanıyordum asla güvenmezlerdi.

Asansörle yukarı çıkıp kapıda durdum.Sakinim heyecanlanmıyorum.
Elimi yavaşça kaldırıp kapıya vurdum.
"Kim o?"sesini 2 hafta sonra ilk defa duyuyordum.

"Benim."

Anında kapıyı çatık kaşları ile açtı.Üstünde siyah bir tişört altında siyah bir eşofman vardı,bu demek oluyordu ki gitmesine daha vardı çünkü asker kıyafetlerini giymemişti.

"Eflal?"
"Selam."dedim ağzımın içinde geveleyerek.Selam ne ya sanki hiçbir şey olmamışda yolda karşılaşmışız gibi.
"Bir sorun mu var?"
"Yani bence yok ama sence olabilir mi bilmiyorum yani şu anlamda işte."

Saçmalamaya başlayınca susup kendi kendime güldüm.Yüzünde hafif bir gülümseme olunca içim ısındı.
"Gel içeri istersen."
"Yok içeri geçmeyeyim,ben şey için geldim-"
"Gel içeri kapıda durma ayıp olur."

Kafamı tamam anlamında sallayıp içeri geçtim.Küçük ama tatlı bir daireydi.Ayakkabılarımı çıkarıp içeriye geçtim,altı üstü Allaha emanet diyeceksin niye bu kadar abartıyorsun Eflal?

"İçecek istermisin?"
"Hayır ben zaten rahatsızlık verdim,ben göreve gideceğini duydum o yüzden geldim."
Konuşmadan yüzüme baktı,sanırım nedenini açıklamam gerekti.
"Ben sana Allaha emanet demeden göreve gitseydin ve Allah korusun sana birşey olsaydı kendimi suçlardım."
"Eflal yapma,senden uzaklaşmaya çalışıyorum ve böyle yaparak beni durdurursun yapma."
"Belki de uzaklaşmak istemiyorum Gökalp?"
"Eflal sen istemedin beni şimdi neden kafamı karıştıyorsun?"
"Gökalp ne senle oluyor ne de sensiz oluyor,bilmiyorum bende çıkmazda hissediyorum."

Bir yola girmiştim ama yol öyle güzeldi ki gidesim gelmemişti fakat bu yol çıkmaz bir sokaktı,sonu hep aynıydı.

"Özür dilerim Gökalp ama beni anlamanı istiyorum..bu bencilce öyle değil mi?"
"Seni anlamıyorum mu sanıyorsun?Korkularına saygım yok mu sanıyorsun Eflal!"

Sesini yükseltmişti neden gergin bir hava seziyordum ki.

"Eflal korkuyorum deseydin kol kanat olurdum sana korkunu yenmen için yardım ederdim,ama sen sorduğumda beni sevmediğini söyledin!"
"Bağırma."
"Bağırmıyorum!"
"Özür dilerim gelmekte hata yapmışım sen hala içindeki öfkeyi atamamışsın,atınca konuşalım Allah'a emanet ol."

Oturduğum koltuktan kalkıp kapıya doğru ilerlemeye başladım.İnsan gibi konuşmaya gelmiştim kavga etmeye değil.
Ben kapıya doğru ilerlerken Gökalp beni kendine çevirip sarıldı.Doğrusu beklemediğim bir anda olduğu için şaşırmıştım.

"Gitme eflal,gitme."
"Gitmem."

☆♧

Tekrar koltuğa oturmuştuk,dizime kafasını koymuş dinlendiğini söylüyordu.
"Sen akşam kaçta gideceksin?"
"Sekiz de."
"Daha varmış,birşey konuşabilirmiyiz?"
Dizimden kalkıp korkarak gözlerime baktı.
"Eflal yapma.."
"Hayır öyle birşey değil,bana sordun ya seviyor musun diye seviyorum Gökalp.."

"Sen başıma gelen en güzel şeysin be kadın.. "