-მიყვარხარ ელ...–ჩუმად მითხრა და ჩემს პასუხს ელოდებოდა, დიდი ხანი ვყოყმანობდი მეთქვა თუ არმეთქვა, ბოლოს კი გულმა ვერ მოითმინა და იგივე ტონში ვუპასუხე
-მეც მიყვარხარ ჯეიკ.–იატაკს დავხედე რომ მისი მზერა ამერიდებინა, ისევ.
-შემომხედე–ნაზად მითხრა და თავი ნელა ამაწევინა.
-ჯეიკ არ მინდა...–ვიცოდი საითაც მიჰყავდა საუბრის თემა.
-ელ, გთხოვ მისმინე..–ისევ მზერა ავარიდე–შემომხედე.
-ჯეიკ..
-ელ...გთხოვ, შემომხედე–მზერა ნელა ისევ გავუსწორე.–იცი...იცი რომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ? იცი რომ შენს გამო სიცოცხლეს დავთმობ?!
-ჯეიკ გაჩუმდი, გთხოვ გაჩერდი–ჩუმად და აღელვებული ტონით ვუთხარი.
-მეც ვიცი ელენა, სულელი არ ვარ, ვიცი რომ შენც იგივეს გრძნობ.. გთხოვ, მითხარი რა გაჩერებს? ხომ ხედავ შენთვის შევიცვალე? ხომ ხედავ ყველაფერს ვცდილობ რომ დაგიბრუნო?–ისევ ის სისულელე რომეზლეც ყოველთვის ვეგები.—ელ, ერთი შანსი.. გთხოვ.. ყევალფერს გამოვასწორებ.. გპირდები
-მერამდენე შანსი ჯეიკ?! მერამდენეა უკვე? ყოვეჯერზე ასე მპირდები მაგრამ ბოლოს გულგატეხილი მე ვრჩები, არ შემიძლია, ფიქრი მჭირდება.
-რა ფიქრე ელენა? რა ფიქრი! იმაზე უნდა იფიქრო რაც უკვე ცხადია? რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ შენს გარდა ადავინ მჭირდება?–ოდნავ ტონს აუწია—ეს დედამოტყნული ყველაგნ შენ ხარ! სიზმრებშიც თავს არ მანებებ ელენა.
-ჯეიკ ნუ ყვირი.–რამდრნიმე ნაბიჯით უკან დაიხია სახე ხელებში მოიქიცა და ოდნავ დაიხარა.
-მაშინ რატომ მომეცი ნება რომ მეკოცნა შენთვის? მოგწონს ჩემს გრძნობებზე თამაში? მოგწონს ის თუ როგორ ვიტანჯები?–თავი უარყოფის ნიშმად გავაქნიე–მაშინ ხელს რა გვიშლის პატარავ?–ისევ ახლოს მოვიდა და ხელები ლოყაზე დამალაგა–რატომ არ მენდობი?
